Op 4 maart 2017 belde Jos mij, een fijne man van 66 jaar en koster van de Bleekkerk in Almelo. Ik kende Jos al jaren en werkte vaak met hem samen tijdens uitvaartdiensten in de kerk. We waren vier handen op één buik: alles ging in goed overleg met elkaar over hoe we de dienst gingen invullen. Eén blik naar elkaar en we wisten wat we bedoelden: gewoon een heerlijke samenwerking.

Aan de telefoon vertelde Jos mij dat hij slecht nieuws had: hij zat in het voorstadium van leukemie. Zijn verhaal riep bij mij ongeloof en ontzetting op. Wat nu? Hoe moest dit verder? De week erop zou hij naar het ziekenhuis gaan voor verdere onderzoeken en we zouden via de mail meer informatie krijgen. Ik wenste hem veel sterkte en zei: ‘Als je in aanmerking komt voor stamceltherapie, dan wil ik wel donor zijn als we matchen.’ Hij was blij verrast hierover.

De volgende weken waren spannend. Het ging steeds slechter met Jos. Op 5 april 2017 kwam het telefoontje van zijn vrouw dat Jos overleden was. Wat een ontzetting, wat een verdriet. Er had maar een maand gezeten tussen Jos’ eerste telefoontje en zijn overlijden. Het voelde zó slecht.

Samen met mijn collega Harriët ging ik naar de vrouw en kinderen van Jos toe om de uitvaart te regelen. Jos wilde in besloten kring gecremeerd worden met vooraf een condoleancebezoek in ons Uitvaarthuis en een dienst in zijn geliefde Bleekkerk. Samen met de predikante die ook nauw bij de familie betrokken was, regelden we alles. We zochten een kist en een rouwkaart uit. Daarop werd gevraagd of de genodigden een kleurige onverpakte bloem wilden meenemen.

Jos werd opgebaard in de familiekamer van ons Uitvaarthuis. Daardoor had de familie de kans om rustig afscheid te nemen. Elke dag keken we even om de deur bij de familie en zo langzamerhand werden de puntjes op de i gezet qua vormgeving en werd de afscheidsceremonie verder ­ingevuld. Normaal kan ik me redelijk professioneel opstellen en laat ik het verdriet en de emoties bij de familie, waar het hoort. Nu was dat een ander verhaal. Het verdriet van de familie was deels mijn verdriet. Het greep me meer aan dan dat ik zou willen.

Op de dag van de uitvaart kwamen er veel belangstellenden: een teken dat Jos geliefd was. Iedereen nam losse bloemen mee, waardoor er zes grote vazen vol met kleurige bloemen bij de kist stonden. Een prachtig gezicht. Jos werd ingedragen in de kerk door zijn kinderen en twee neven en de kist werd neergezet op plexiglazen schraagjes, waardoor het leek of de kist zweefde. De dienst was heel persoonlijk en prachtig, mede door de meelevende predikante. Zo zou Jos het gewild hebben.

Aan het einde van de dienst hebben we Jos uitgedragen en alle belangstellenden gevraagd om buiten een erehaag te vormen. Ik had al mijn personeel ingezet om dit in goede orde te laten verlopen. Onder applaus van de belangstellenden zijn we door de erehaag gereden om ­samen met de naaste familie naar het crematorium te gaan. Wat een kippenvelmoment. Bij mij in de auto moesten de predikante en ik een paar keer flink knipperen met onze ogen. De erehaag was een prachtig moment, maar ook heel emotioneel.

In het crematorium heeft de familie Jos begeleid tot het laatste moment. Daarna sloten we de uitvaart af door samen met een aantal familieleden koffie te drinken in de Bleekkerk. Jos blijft in mijn herinnering als een prachtig mens. Jammer dat we zo vroeg al afscheid van hem moesten nemen.

– Erik Korte

Persoonlijk en respectvol
Erik Korte Uitvaartverzorging staat garant voor een persoonlijke, respectvolle en kwalitatief goed verzorgde uitvaart. We streven naar de volledige inzet van één en dezelfde uitvaartverzorger tijdens de gehele voorbereiding en uitvoering van de uitvaart. Je kunt vertrouwen op meer dan vijfentwintig jaar deskundigheid. Door jarenlange ervaring kunnen Erik Korte en zijn collega’s de wensen van nabestaanden vertalen naar een uitvaart die recht doet aan de overledene.