Onze zoon van 12 leek steeds meer onhandelbaar te worden. Hij schreeuwde geregeld tegen me. Onze dochter leed daar ook onder. Mijn man Willem en ik werden steeds wanhopiger. We wisten het niet meer. Hoe moest dat nu verder binnen ons gezin?

Willem en ik hebben een jaar geleden besloten om onze problemen aan te pakken. Via kennissen kwamen we in contact met Moments of Care, waar we een gezinscoach kregen toegewezen. Eerst werd er uitgebreid de tijd genomen om kennis te maken en duidelijk te krijgen wat wij nodig hadden. Er ontstond een hechte vertrouwensband tussen ons en de gezinscoach. Onder het mom van ‘niet filosoferen, maar participeren’ gingen wij thuis aan de slag met de adviezen die we van Moments of Care hadden gekregen. Als hulpverlener stond onze coach naast ons. Zo leerden we luisteren naar wat iemand niet letterlijk zegt maar wel communiceert door middel van gebaren, houding of gezichtsuitdrukking. Doordat we onze problemen in kleine stapjes aanpakten en zij ons niet afhankelijk van haar hulp maakte, herwon ieder gezinslid al snel zelfvertrouwen. We begonnen met kleine veranderingen en als de kleine veranderingen gewoonte waren geworden, konden we uitbreiden. Succeservaringen blijken zó belangrijk te zijn… Ik heb geleerd dat structuur, regelmaat en goed voor de ander zorgen, maar vooral ook voor jezelf, van onschatbare waarde zijn. De coaches bieden écht maatwerk: een ongelijke behandeling voor gelijke kansen. De gezinscoach maakte met visuele hulpmiddelen emotionele en gedragsproblemen inzichtelijk. We merkten dat onze zoon zich beter ging voelen. Hij begreep zichzelf en zijn omgeving beter en ervoer al snel meer rust.Omdat onze zoon zich beter voelde konden we als gezin ook werken aan gezamenlijke doelen en behoeften. Mede door de vooruitgang in onze communicatie is zijn zelfredzaamheid vooruitgegaan. Hij sluit zich niet meer af en de emoties lopen daardoor niet meer zo hoog op dat hij tegen me begint te schreeuwen. Door Moments of Care zijn we erachter gekomen hoe belangrijk het is om als gezin samen te werken.

– Nina (44) uit Spijkenisse