Mijn eerste contact met Eliane was over de telefoon. Ze vertelde over haar man en haar twee jonge kinderen. Ze was heel open en direct in het contact. Ze wilde zó graag dat het met haar en haar man weer goed zou komen. ‘Het lijkt wel of we elkaar niet meer kunnen bereiken’, zei ze. ‘Of alles wat we zeggen verkeerd wordt uitgelegd, terwijl we het zó goed met elkaar hadden.’ ‘Kom volgende week samen met Perry langs’, stelde ik voor.

Hij is zelfstandige en druk met zijn werk, zij werkt in de gezondheidszorg en zit noodgedwongen al een tijd thuis. Wanneer ze bij me zijn, vertellen ze over hun relatie. Hij vertelt hoe hij op Eliane is gevallen. ‘Ik vond het zó’n aantrekkelijke vrouw, en nog steeds eigenlijk’, voegt hij er na enige aarzeling aan toe. Het is merkbaar dat ze al lang geen positieve dingen over elkaar hebben gezegd. Het doet ze ook zichtbaar goed om te horen dat ze elkaar nog steeds aantrekkelijk vinden.

Deze start geeft ze de energie om meer te vertellen; de minder mooie zaken van het huwelijk zichtbaar te maken. Alles startte bij de zwangerschap van hun eerste zoon. Na een aantal weken bleek al dat dit een zeer zware zwangerschap zou gaan worden. Zó zwaar, dat Eliane niet voor zichzelf kon zorgen en dat ze afhankelijk was van de zorg van Perry en haar ouders. ‘Ik was altijd de drijvende kracht in ons huis en in één keer kon ik bijna niets meer.’ Wanneer ze hierover vertelt, is ze zeer emotioneel. Ze ademt snel, haar stem gaat omhoog en de tranen biggelen over haar wangen.

Wanneer Perry zijn verhaal doet over deze periode, zegt hij: ‘In haar ogen deed ik niets goed. Alles werd bekritiseerd. Zeker toen onze kleine jongen kwam, had ik echt alles voor ze over’, zegt hij met verstikte stem. Waar zij aan toevoegt: ‘Ja, maar ik moest wel alles aan je vragen!’ Na doorvragen blijkt dat ze het ook heel erg graag in eigen hand wil houden, maar vooral dat ze zich zo hulpeloos heeft gevoeld in die tijd. Ze wilde het wel graag delen, maar kon dat niet. Haar hele lichaam schokt wanneer ze dit zegt. Zoveel emotie, zoveel verdriet. Perry ontdooit en zegt: ‘Ik zag wel dat je het moeilijk had. Jouw oordeel over mij weerhield me ervan om dichtbij te komen. Het voelde alsof ik er telkens weer opnieuw voor werd gestraft. Ik deed het toch nooit goed.’ En het effect was dat hij zich terugtrok, terwijl ze hem eigenlijk nodig had.

Eindelijk wordt er iets blootgelegd waar ze de afgelopen jaren tegen gevochten hebben. De pijn en de frustratie worden zachter. Ze kunnen zien dat ze echt van elkaar houden. De komende vakantie van het gezin is gelijk een mooie testcase. Twee kleine kinderen, Eliane die fysiek nog steeds niet alles aankan. Kan Perry erbij blijven? Kunnen ze het samen blijven doen?

De vakantie wordt een succes. Blij vertellen ze hoe ze hebben gezorgd voor eigen tijd en hoe ze samen konden blijven, maar bovenal dat ze elkaar konden laten zien dat ze elkaar nodig hebben. ‘Is alles koek en ei?’ vraag ik glimlachend. ‘Nee, natuurlijk niet’, komt het terug in koor, ‘maar we verstaan elkaar weer.’ Er is voldoende vertrouwen om de onenigheden het hoofd te bieden.