Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
4/4 - (1 stemmen)
  • Zwaar werk?
    4/4 - (1 stemmen)

    ‘Is dit een zwaar beroep?’ Deze gedachte speelt door mijn hoofd wanneer ik naar huis rij na de crematieplechtigheid van Daan. Daan die op 18-jarige leeftijd ervoor koos om zijn leven te beëindigen. Ondanks de schok, pijn, ongeloof en verdriet na zijn overlijden heb ik, samen met zijn ouders, zusjes, vrienden en familie, een mooi afscheid mogen verzorgen. Voor Daan, van wie zij allen zo verschrikkelijk veel hielden, Daan die voor hen de wereld een stukje mooier maakte.

    Het afscheid van Daan was prachtig. De muziek van zijn playlist werd gedraaid. Zijn kist werd volgeplakt met Post-it-papiertjes met laatste boodschappen van zijn vrienden. De deksel van zijn uitvaartkist was bezaaid met kleurige bloemen. Herinneringen werden gedeeld, foto’s bekeken. En behalve dat de tranen rijkelijk vloeiden, werd er ook gelachen.

    Na afloop werd er met elkaar geklonken op het leven en er werden verhalen verteld. Verhalen over Daan, om zo zijn herinnering in leven te houden. En wanneer de laatste gasten naar huis zijn, blijf ik over met zijn familie. Het afscheid is precies zo verlopen zoals ze gehoopt hadden. Indrukwekkend, mooi, ontroerend en liefdevol: zo hebben zij het afscheid van Daan ervaren. En wanneer we naar huis gaan, krijg ik een paar stevige omhelzingen en dikke zoenen. ‘Dank dat je er voor ons was. We zijn zó blij met jou.’ En glimlachend antwoord ik ‘Met liefde gedaan.’

    Eenmaal in de auto hoefde ik de brok in mijn keel niet meer weg te slikken, maar kon ik ook mijn tranen laten gaan. Behalve uitvaartbegeleidster ben ik ook ‘gewoon’ mens én moeder. En op momenten als deze zou ik de wereld even willen buitensluiten, met mijn hoofd onder de dekens. Genieten van ons gezin, lachen en een wijntje drinken met vriendinnen, heel hard meezingen met een lied op de radio. Simpelweg omdat het verdriet van anderen soms heel erg veel is. Confronterend ook. Soms zie ik zoveel verdriet, dat het me angstig maakt, en dan hoop ik dat ik dat nooit hoef mee te maken.

    Waarom dan toch dit werk? Het is niet zomaar een beroep, niet zomaar een manier om geld te verdienen en succesvol te worden. Voor mij voelt het alsof ik er letterlijk toe geroepen ben. Dus zwaar werk? Ja, dat wel, maar nooit té zwaar, omdat ik naast verdriet de meest mooie voorbeelden van liefde zie. Ik hoor mensen de meest mooie verhalen vertellen, zie ik mensen steun zoeken bij elkaar, elkaar helpen. Zie ik zussen en broers elkaar omhelzen, kinderen hun vader of moeder ondersteunen en vrienden volschieten als ze elkaar een stoere knuffel geven.

    Ik zie mensen zonder masker. Pure mensen. Mensen die elkaar willen helpen en er voor elkaar willen zijn. En deze mensen laten mij een kijkje nemen in hun leven. Een week lang loop ik samen met hen op en we zorgen ervoor dat het afscheid zo persoonlijk mogelijk is, zodat het een mooie herinnering wordt om samen de nieuwe toekomst mee in te nemen.

    Dus al is het zwaar werk, ik kan niet anders… Ik krijg er zoveel voor terug. En door de waardering van al ‘mijn families’ word ik er ook zwaar voor beloond.

    Mireille Mom

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply