We bereiden in ons leven voortdurend van alles voor: een schooldag, een werkdag, een vakantie… Ze horen bij het leven, net als sterven. Maar onze sterfdag bereiden we doorgaans niet voor. Daar denken we liever nog niet over na. En dat is jammer, want sterven hoort onlosmakelijk bij het leven.

José Hobert, comes uitvaartzorg: ‘Het leven wordt nóg waardevoller als je ook over de dood durft te praten. Want wat is het prachtig als een kleinkind op school kan vertellen dat oma haar verteld heeft dat doodgaan niet erg is. En waaróm oma dat niet erg vindt. Of dat je weet dat je moeder graag één prachtige bloesemtak op haar kist wil hebben. Of dat je liefste graag thuis opgebaard wil liggen. Of … Eigenlijk kan alles. Alleen is wéten van elkaar dan wel heel prettig. Natuurlijk is het niet het leukste gespreksonderwerp, maar realiseer je dat ‘praten over de dood’ niet gelijkstaat aan ‘doodgaan’. ‘Praten over’ mag een gespreksthema zijn in de intimiteit van je gezin, van je dierbaren, of met mij. Natuurlijk, we willen allemaal zo lang mogelijk leven. Maar wat is waardevoller: kwaliteit van leven of zo lang mogelijk leven? Dit is een vraag waarbij het antwoord altijd goed is als je erover hebt durven spreken.’

Metgezel
José: ‘En dan is er toch ineens dat moment dat leven overgaat in de dood. Een bijzondere tijd breekt aan, waarbij de dood ineens ons verbindend thema is. Als metgezel (‘comes’ is Latijn voor ‘metgezel’) breng ik op een vriendelijke en openhartige manier rust en geef ik vertrouwen om over dood, verlies en verdriet te praten. Alle keuzes zijn onomkeerbaar, dus is aandacht geven aan de achterliggende ideeën van de keuzes van essentieel belang. Waarom wil je vader graag gecremeerd worden? Wat voor beeld wil je graag achterlaten over het té korte leven van je kindje? Waar wilde je oma graag dat je aandacht aan besteedt bij haar afscheid? De antwoorden op dit soort vragen geven rust en zijn steunend voor degenen die achterblijven. Hoe mooi is het om dan te kunnen zeggen: ‘We hebben haar op de natuurbegraafplaats aan de aarde toevertrouwd, omdat ze geloofde in begraven worden in ongerepte natuur. Omdat ze hield van het mijmerend wandelen door het bos.’ Zo help ik om het afscheid te creëren dat past bij dierbare die je hebt moeten loslaten.’