Met regelmaat en verdriet denk ik nog vaak aan het feestje dat ik de week voor de diagnose ‘U heeft borstkanker’ had. Gezellig kletsen met de mensen om mij heen, een wijntje in mijn hand, lachend om andermans grappen en vooral: ‘Geen zorgen voor de dag van morgen!’. Het enige waar ik mij wel enigszins zorgen om maakte, was dat mijn haar niet zat. Dat specifieke feestje is voor mij haast symbolisch voor hoe mijn leven eruitzag voor de diagnose: kabbelend en zorgeloos. Nu beheersen pijn, angst, verdriet en onzekerheid mijn leven. Die stomme kanker heeft mijn leven totaal op z’n kop gezet…

Het pre-kankertijdperk van mijn leven ziet er in veel opzichten nog hetzelfde uit als nu. Mijn gezin, mijn familie en vrienden, mijn werk: de wereld draait door. Ondertussen ga ik het ziekenhuis in en uit, heb ik uitslagenstress en zie ik hoe mijn haar uitvalt (hoe kan ik ooit geklaagd hebben over mijn haar?!). Het is de machteloosheid en de eenzaamheid. En het voelt oneerlijk dat alles is zoals het was, behalve ikzelf. Mensen uit de omgeving zijn vaak begripvol en lief. Maar in hoeverre begrijpen de meesten hoe het voelt als er iets in je eigen lichaam zit, waar je zo bang voor bent? In dagen waarin het hoofd vol angst zat en de keel vol tranen, was er een sterke behoefte om te praten met mensen die het echt begrepen; simpelweg omdat ze ook kanker hebben of hebben gehad. Een soort nieuwsgierigheid naar lotgenoten denk ik.

Via een folder in het ziekenhuis maakte ik kennis met Inloophuis Helianthus. Eenmaal binnen kwam ik erachter dat het Inloophuis juist een plek is waar alles kan en mag. Wat een warmte mag ik daar ervaren! Een ondersteunend gesprek met een (ervarings)deskundige, of gezellig meedoen met een van de vele activiteiten die inloophuis Helianthus biedt. Zelf volg ik nu elke week een yogales en heb ik mij opgegeven voor een workshop sieraden maken, samen met mijn vriendin. Even in het hier en nu en weer heel even niet denken aan de dag van morgen! Natuurlijk wordt er vaak ook gelachen onder elkaar en hebben wij het ook soms juist bewust even niet over kanker. Het leven voelt af en toe weer als dat ene feestje.