Ruim een jaar geleden werd Dieneke (36) overvallen door het nieuws dat ze borstkanker had. Dieneke: ‘Ik voelde al een tijdje een verdikking in mijn borst, maar toen ik het na een paar maanden ook echt zag zitten, wist ik: hier moet ik iets mee.’

De huisarts stuurde haar door naar OLVG. Na een aantal onderzoeken vertelde de arts Dieneke dat ze borstkanker had: ‘Wat ik me van dat moment vooral kan herinneren, is dat ik door de artsen en verpleegkundigen ontzettend warm werd opgevangen. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Het stelde me gerust dat ik omringd was door mensen die dat wel wisten.’

Vechten tegen een monster
Daarna begon de mallemolen. Dieneke: ‘’Hoe vertel ik het mijn familie?’ was het eerste wat ik dacht. Mijn moeder is vier jaar geleden overleden aan borstkanker, dus ik wist hoe groot de impact is van het horen van zulk nieuws. Een week na de diagnose heb ik het aan de hand van een droom die ik had – waarin ik vocht tegen een monster en de kracht voelde om het te verslaan – verteld op Facebook. Mijn directe familie wist het toen natuurlijk al. Ik kon het woord ‘kanker’ toen nog niet eens uitspreken.’

Keuzes maken
Dieneke heeft nu een jaar van behandelingen – een borstamputatie, chemo- en hormoontherapie en een borstreconstructie – achter de rug. Een jaar waarin ze keuzes moest maken over dingen waar ze daarvoor nog niet mee bezig was: ‘Of ik een kinderwens had bijvoorbeeld. Uiteindelijk hebben we de behandeling zo gepland, dat ik twee keer eicellen kon invriezen.’
In die tijd had Dieneke veel contact met de mammacare­verpleegkundigen: ‘Van hen hoorde ik ervaringen van andere patiënten. Zo weet je dat je niet alleen bent in wat je meemaakt en voelt. Ook kon ik met al mijn vragen bij hen terecht. Over tijdelijke protheses en siliconenplaktepels bijvoorbeeld. Dingen die je liever niet met je arts bespreekt.’

Spiegel voorgehouden
Een jaar na de diagnose staat Dieneke anders in het leven: ‘Ik heb het gevoel dat iemand me een spiegel heeft voor­gehouden. Ik wil niet geloven dat het alleen pech was dat ik ziek werd. Dan zou ik me machteloos voelen. Ik wil er iets mee doen. Ik heb in dit jaar geleerd mezelf op de eerste plaats te zetten. Ik sport en zorg beter voor mezelf. En ik weet nu wat echt belangrijk is: familie en vrienden! Van hen krijg ik energie.’