Wat is het grootste verlangen van de mens? Om gezien en erkend te worden voor wie die is. Kortom: om geliefd te zijn. En hoe doe je dat? Door echte aandacht te geven zonder oordeel en zonder voorwaarden. Meestal denken we aan aandacht geven als iets wat wij aan de ander geven, maar we mogen juist ook aandacht aan onszelf geven:  aan onze behoeftes en verlangens, want deze maken ons tot de mens die wij zijn.

Soms vraagt iets vanbinnen onze aandacht, zoals pijn of een verlangen, en dan mogen we daarnaar luisteren.
Soms vraagt een persoon aandacht. Misschien een vriend(in) of familielid, maar misschien ook de caissière aan de kassa die het even heel zwaar heeft of de zwerver op straat. Iedereen verdient liefde, maar vaak laten we ons oordeel ons zicht vertroebelen, en onbewust stellen we voorwaarden aan aandacht geven; aan liefde geven.
‘Aandacht geven’ betekent dat wij met een open hart de ander en onszelf tegemoet treden.  Met een opengesteld hart zeggen we tegen de ander ‘Ik zie je in jouw pijn, ik erken je waar je nu bent en ik ben er gewoon’.
Als wij écht aandacht aan iemand geven, dan zijn wij volledig aanwezig. We zijn er voor die persoon en kunnen luisteren en dat geven wat nodig is. Hoe vaak laten wij niet iets van ­buitenaf onze tijd met elkaar verstoren?  Denk aan de telefoon of onze gedachtes die ons laten afleiden van het ‘nu’.
Aandacht kan groot of klein zijn: een glimlach, een compliment, een luisterend oor. Wie of wat heeft op dit moment jouw aandacht nodig?