Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Al die lieve mensen om ons heen waren stuk voor stuk engeltjes’
    Rate this post

    Met een lieve man, twee prachtige dochters en een leuke baan in het speciaal basisonderwijs leek niets Henriëttes geluk in de weg te staan. Tot het moment dat er bij haar jongste een zeer agressieve hersentumor werd geconstateerd. Net op het moment dat het heel slecht ging met Eva en er voor haar leven werd gevreesd, kreeg Henriëtte te horen dat zijzelf borstkanker had.

    ‘Eva was een prachtige vlinder. Ze was gek op dansen en zingen en kende dan ook alle liedjes uit haar hoofd. Vooral die van Britse boyband One Direction waar zij als 16-jarig meisje fan van was’, glimlacht Henriëtte Bos. ‘Ze zat in 4 havo en deed het goed op school. Kristen, haar drie jaar oudere zus, had een tussenjaar genomen nadat ze haar mbo-opleiding had afgerond. Over een paar maanden zou ze naar het hbo gaan’, vertelt Henriëtte trots over haar beide meiden.
    ‘Omdat Eva hoofdpijnklachten had en zich ’s morgens steeds zo misselijk voelde, werd ze door de huisarts doorgestuurd naar de neuroloog. Alle uitslagen van de testjes vielen net binnen de normen, maar de neuroloog besloot om toch nog een scan te maken.’
    De scan wees uit dat er een tumor ter grootte van een pingpongbal in haar hoofd zat en Eva werd onmiddellijk opgenomen. Er volgde een grote operatie waarbij getracht werd de tumor te verwijderen. ‘Eva realiseerde zich wel meteen hoe ernstig de situatie was. Ze begreep dat er veel risico’s aan de operatie kleefden. De tumor zat gevaarlijk dicht bij haar hersenstam en dat bracht veel gevaren met zich mee. Maar Eva was vastbesloten: ze ging het gevecht aan. Haar overlevingsdrang is al die tijd enorm geweest.’

    Rollercoaster
    Henriëtte kijkt voor zich uit. Een kort moment beleeft ze weer die rollercoaster waar ze als gezin in terechtkwamen en waaruit ontsnappen niet mogelijk was. ‘De tumor hebben ze op een klein flubbertje na goed weg kunnen halen. Het bleek te gaan om een zeer agressieve vorm van kanker. Eva lag de eerste periode op de Intensive Care en heeft alles opnieuw moeten leren. Ze kon niet meer praten, niet meer lopen en was op sociaal-emotioneel gebied erg veranderd. Alles moest weer een plekje krijgen. Eva ging als 16-jarig meisje het ziekenhuis in en we kregen haar als een kleuter terug. Het eerste wat ze weer kon, was het zingen van de liedjes die ze altijd zong’, glimlacht Henriëtte. ‘Na drie weken bestralen begon Eva’s haar uit te vallen. Verschrikkelijk vond ik dat, maar Eva was er heel nuchter onder: ‘Als het moet, dan moet het.’ Helaas zijn haar prachtige krullen nooit meer teruggekomen en heeft ze er veel kale plekken op haar hoofd aan overgehouden. Dat is haar grootste verdriet.’

    One Direction
    Na de bestralingen volgde een serie chemokuren. ‘Ze zou er zes krijgen. Het was de allerzwaarste behandeling: té zwaar voor volwassenen, maar kinderen schijnen dat beter aan te kunnen. Maar Eva was natuurlijk al 16; ze was niet echt een kind meer. Na elke kuur werd Eva dan ook zieker en zieker. Haar immuunsysteem werd zwakker en herstelde zich niet meer naar het niveau van voor de kuren.’
    Toch waren er ook lichtpuntjes in deze donkere periode. ‘Zo ging Eva met Stichting Opkikker een dagje uit naar ‘Soldaat van Oranje’. En Make a Wish had geregeld dat ze een concert van haar favoriete band kon bijwonen. Met het hele gezin zijn we, tussen de chemo’s door, naar Oslo gevlogen. De jongens van One Direction waren geweldig. Eva heeft nog een ‘meet and greet’ met hen gehad en één van hun songs werd speciaal aan haar opgedragen. Fantastisch vond ze het! En ondanks dat we op de terugweg vanaf Schiphol rechtstreeks door moesten naar het ziekenhuis voor Eva’s volgende kuur waar ze weer erg ziek van werd, lag ze toch te stralen in bed. Daar heeft ze heel lang op geteerd.’

    Borstkanker
    Ondertussen werd Henriëtte voor het eerst uitgenodigd voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. ‘Ik was het onderzoek eigenlijk alweer helemaal vergeten op het moment dat ik een tijdje daarna een belletje kreeg van de huisarts: ‘Ik heb slecht nieuws voor je. De uitslag van het borstonderzoek was niet goed. In veel gevallen is het onschuldig hoor, maar we willen wel aanvullend onderzoek doen.’
    Nee! Dit kón niet waar zijn. Ik kón nu niet ziek worden. Eva had ons nodig! Dit kón ons gezin er niet ook nog eens bij hebben. Vooral voor Jans, mijn man, en Kristen vond ik het verschrikkelijk. Zij kregen te maken met de angst om twee dierbaren te verliezen!
    Maar het was wél waar. Ik bleek borstkanker te hebben. Er kon borstsparend geopereerd worden. Daarna zou nog chemotherapie volgen, maar dat wilde ik onder geen beding. Dan kon ik er immers niet voor Eva zijn!’ Een MammaPrint wees uit dat er een laag risico bestond dat de borstkanker terug zou komen en dus was chemotherapie niet noodzakelijk. Als chemotherapie niet echt nodig was, wílde ik het gewoon niet’, klinkt het gepassioneerd. ‘Dat gevoel was heel sterk en uiteindelijk gingen ze ermee akkoord.’

    Doodziek
    Na de vijfde chemobehandeling liep Eva een bacteriële infectie op. ‘Ze werd opgenomen met hoge koorts. We waren zó bang om haar te verliezen. De tumor was eruit en dat gevaar leek geweken, maar zou ze ons nu hier ter plekke, aan de gevolgen van de behandeling, ontglippen? Eva zelf was helemaal op: ‘Mama, mijn lichaam roept om stoppen. Ik kán niet meer’, huilde ze. Ik vond dat we Eva’s keus moesten respecteren, maar Jans had het er erg moeilijk mee. Er was niet voor niets voor zes kuren gekozen, maar de vijfde kuur had ze ternauwernood overleefd. Aan de volgende kuur zou ze kunnen doodgaan. Het ziekenhuis heeft Eva’s noodkreet gelukkig goed opgepakt en stond helemaal achter haar keus. Terwijl Eva lag te knokken voor haar leven, moest ik eigenlijk geopereerd worden, maar dat kon worden uitgesteld tot Eva weer thuis was. Na mijn operatie volgde nog een serie van bijna dertig bestralingen én jarenlang hormoon­therapie. Het feit dat ik borstkanker had, viel voor mij in het niet bij Eva’s situatie. Ik vergeleek alles met haar. Tussen de bestralingen door ging ik dan ook gewoon naar school om te werken. Achteraf is dat allemaal veel te zwaar geweest en die boemerang kreeg ik vol terug op het moment dat het met Eva allemaal wat stabieler ging. Ik werd depressief en als reactie op de hormoontherapie gingen al mijn gewrichten opspelen. Toen ik andere medicijnen kreeg, ging het helemaal mis. Ik had het gevoel dat ik voor de tweede keer ziek werd. Het ziekenhuis wilde niet aanvaarden dat het kwam door de nieuwe medicijnen die ik kreeg. Ik zie mezelf nog huilend zitten tegenover de oncoloog: ik kón niet meer. Ik mocht met de medicijnen stoppen en geleidelijk ging het weer beter met me, alleen was er veel blijvende schade aan mijn gewrichten aangericht en heb ik altijd pijn aan handen, armen en rug.’

    Trots
    De ziektes van Eva en Henriëtte hebben een stempel op het gezin gedrukt. ‘Eva heeft hersenletsel opgelopen. De vrienden en vriendinnen die ze had, zijn, nadat ze haar het eerste jaar fantastisch hebben gesteund, doorgegaan met hun leven.
    Dat snap ik ook wel, want de Eva die ze kenden, was er niet meer. Daardoor is Eva’s wereldje wel heel klein geworden. Vooruitkijken doen we niet, maar ik heb er nog steeds alle vertrouwen in dat er ook voor haar weer een toekomst is.
    Er is heel duidelijk een leven voor en een leven ná kanker. Het zijn heftige jaren geweest en ik weet niet hoe we hier zonder begeleiding waren uitgekomen. Daarin is Het Behouden Huys in Haren, een oncologisch therapiecentrum, onze absolute redding geweest. Bij een ziekte als kanker val je terug op oerinstincten. Dat werkt bij een man anders dan bij een vrouw. Dat leggen ze je daar uit, zodat je begrijpt hoe en waarom iedereen anders reageert. We konden én kunnen er altijd ons verhaal kwijt.
    Daarnaast hadden we veel lieve mensen om ons heen gehad; stuk voor stuk engeltjes. Iedereen wilde graag wat voor ons doen. Daardoor voelden we ons gedragen en gesteund.
    We waren al een hecht gezin, maar door dit alles is dat gevoel alleen maar sterker geworden. Dat maakt me trots. Trots op ons, op onze Eva die na elke tegenslag opnieuw veerkracht toont om er weer voor te gaan en die als het nodig is haar doelen kan bijstellen. Trots op onze Kristen die jarenlang in de schaduw heeft gestaan van alle ellende, maar er steeds voor ons was. Dat ze in die tijd ook nog in vier jaar haar hbo heeft afgerond, is onvoorstelbaar knap. Wat ben ik blij en dankbaar dat Jans er voor ons was. Al werd hij weleens gekscherend ‘Eva’s bodyguard’ genoemd, want hij ging voor haar door het vuur. En toch ben ik ook wel een beetje trots op mezelf, al durf ik dat nooit goed hardop te zeggen. Ondanks alles ben ik blij
    dat ik sta waar ik nu sta. Met alle liefsten om mij heen, hoef ik niet bang te zijn voor de toekomst.’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply