Het verlies van een dierbare is een emotionele gebeurtenis voor een kind. Het is daarom belangrijk dat zij betrokken worden bij de uitvaart en op hun eigen manier afscheid kunnen nemen.

Mirelle Draaijer van Ligthart Uitvaartzorg verzorgt uitvaarten op een persoonlijke en warme manier. ‘Als ik voor de tweede dag bij een gezin kom waar bijvoorbeeld de opa overleden is, kom ik nooit in het zwart: zo voorkom ik de afstand. Ik leg de betrokken kleinkinderen uit wat het betekent dat opa overleden is. Ik zeg dan dat het hart stuk is en het niet meer gemaakt kan worden. Dit is heel logisch voor een kind. Ze mogen me alles vragen, ook al zijn de vragen in volwassenen ogen misschien niet netjes: ‘Wordt opa verbrand? Waarom komt opa niet terug, vindt hij ons niet lief meer?’ Ik vind niets raar en beantwoord met veel aandacht al hun vragen.’

Kusjes in de lucht
‘Kinderen willen soms graag met de kist meelopen tot aan de crematieoven. Voor ouders is dit soms te zwaar en dan loop ik hand in hand met het kind mee. Ik ben blij dat ik ze daarbij kan ondersteunen. Tijdens de uitvaart heb ik talloze ideeën om de kleinere kinderen op een fijne manier te betrekken. We laten verhaaltjes en kusjes in bellenblaasbellen naar boven vliegen. Of we laten ballonnen op als teken van loslaten. Ook maak ik vaak gebruik van het boekje ‘Dag lieve…’. Met dit boekje kunnen kinderen hun verdriet om het verlies van een dierbare verwerken. Ook kan het voor de ouders een aanknopingspunt zijn om met hun kinderen in gesprek te raken over het gemis. Bij pubers is vaak wat lastiger, zij kunnen zich makkelijker afsluiten en hun emoties verbergen. Ik raad dan aan een goede vriend of vriendin mee te nemen naar de uitvaart en ik sta altijd voor ze klaar als ze willen praten of steun zoeken.’ Het is goed voor de betrokkenheid als iedereen een taak heeft bij de uitvaart, hoe groot of klein ook. Soms timmeren de zonen een kist voor hun vader of helpen dochters bij de laatste verzorging. Ik neem ook altijd een voetbal of tennisrackets mee, zodat kinderen na de uitvaart even kunnen ontladen.’

Hartenkaartjes
‘Onlangs verzorgde ik de uitvaart van een 18-jarig meisje dat binnenkort zou overlijden en precies wist hoe ze haar uitvaart wilde. Ze hadden thuis een boek waarin haar ouders en broer hun ideeën en wensen schreven. Om de zoveel tijd werd ik erbij gehaald en namen we het boek door.Uiteindelijk werd het een uitvaart die helemaal bij haar paste. Op school maakte ik een herdenkingsplek met haar foto en een mooi schrift waar haar klasgenoten herinneringen in konden schrijven. Op de dag van de uitvaart reden we met de uitvaartbus met de kist daarin naar school en liepen alle jongeren achter de bus aan voor een laatste ronde. Tijdens de uitvaart hadden we fakkels die we uiteindelijk naar school brachten. Daar mochten alle kinderen een lang sterretje aansteken. Ook beschreven de jongeren hartenkaartjes. De ouders hebben deze kaartjes nog maandenlang ontvangen en ervaarden dit als een hart onder de riem. Mijn vak is prachtig, omdat ik echt iets kan betekenen voor mensen. Ik gun iedereen een mooie uitvaart en een waardevolle herinnering.’