Rate this post
  • De Classwhisperer en ‘luisteren naar je lijf’
    Rate this post

    ‘Nee, niet de school binnenstappen zolang je voelt dat je maag krimpt als je daar alleen al aan denkt!’ Ik praat met een leerkracht. Op deze school ben ik – als NLP-trainer – in de hoedanigheid van Classwhisperer. Dat is het boeiende aan NLP (zoek maar op, lieve lezer: Neuro Linguïstisch Programmeren). Je kunt het overal voor gebruiken. 

    Toen ik zelf een aantal jaren lesgaf, ontdekte ik dat ik schromelijk tekortschoot  als leerkracht. Het duurde echt een aantal maanden voordat ik een dusdanige aanpak had verworven dat ik de leerlingen kon bereiken. Een aantal maanden!  Dat betekent dat een aantal maanden de leerlingen gebukt moesten gaan onder mijn on-vaardigheid. Oneerlijk toch? De opleiding in NLP die ik in die dagen begon, leverde mij heel veel inzichten op. Bijna van de ene dag op de andere kon ik inspelen op lastig gedrag, weerstand en eigenzinnigheid. De wereld binnen school werd voor mij zó kleurrijk, aangenaam en harmonieus dat ik bedacht:  ‘Dit wil ik alle leerkrachten (van de wereld) bijbrengen.’ Als Classwhisperer reis ik over de hele wereld, maar in dit geval ben ik in Nederland en ik praat met een man die beeft bij de gedachte het schoolgebouw binnen te gaan. Letterlijk.

    We beven na schrik, na shock, na trauma. Dat is een natuurlijke reactie van ons lichaam. Adrenaline giert dan door ons lijf en we zouden er goed aan doen dat beven eens helemaal ‘uit te zitten’; de stress volledig te laten wegvloeien.  Helaas, we hebben ‘geleerd’ het beven te stoppen. Te onderbreken. Niet flauw te doen en door te pakken. We hebben geleerd lichaam signalen te negeren of te herkaderen als ‘onzinnig’.

    Is deze leerkracht in shock, getraumatiseerd, geschrokken? In zijn geval zou ik zeggen dat hij de afgelopen jaren langzamerhand een ‘adrenaline-berg’ heeft opgebouwd. Het resultaat noemen we dan ‘burn-out’, ‘overspannen’, ‘depressie’. Maar welk label er ook aanhangt, feit is dat het lichaam als een waanzinnige waarschuwingen uitzond en dat de ratio deze niet heeft opgepikt. Totdat het lijf zei: ‘Nou, dan moet je het zelf maar weten!’ en volledig ‘plat’ ging. In de fase van ‘plat-liggen’ waarin genoemde leerkracht zich bevindt, is het van belang die berg niet verder te laten groeien door impulsen te ‘verdragen’ waar het lichaam nog lang niet mee kan omgaan. Als de berg is opgebouwd in school, dan is school de laatste plek om te zijn. Pas als de berg is afgebrokkeld tot behapbare brokstukken, kan de weg naar school weer worden ingeslagen.

    Een leerkracht is ook net een mens… Ik bedoel ermee te zeggen: wat voor hem en haar geldt, geldt ook voor jou. Je lichaam is je wijste adviseur.

    – Angélique de Graaff

     

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply