‘Ik voel me net een zandkasteel’, sprak ze zacht. ‘Zo’n kasteel met alles erop en eraan: een mooi statig slot, torentjes en een brug over de slotgracht.’ Terwijl haar ogen naar het raam kijken, ziet ze de zee. ‘De kanker die 2 jaar geleden in mijn lichaam sloop, dat zijn de golven van de zee die aan mijn kasteel likken.’ Ze vond woorden, háár woorden, om betekenis te geven aan hoe het op dat moment voor haar was.

Juist als je te maken hebt met kanker en alles en iedereen om je heen met de ziekte bezig is, is het belangrijk om jezelf als mens, als unieke identiteit niet te verliezen. Hoe dichter je bij jezelf kunt blijven, hoe krachtiger je bent. Het is mijn taak om mensen die met kanker te maken hebben te begeleiden in het terugvinden of vasthouden van hun innerlijke kracht. Dat doe ik door te luisteren met al mijn zintuigen. Vooral als mijn klant niet meer bij zichzelf is of kan blijven, omdat haar focus volledig op iets ‘on-eigens’ gericht is (kanker wordt vaak gevoeld als een vreemde indringer), laat ik me leiden door mijn voelsprieten en mijn niet-weten. Ze vertelt me, al dan niet met woorden, wat ze nodig heeft. Elk mens is uniek, elke ziekte is uniek. Dat maakt van elke reis die mijn klant en ik samen maken, een unieke reis.

‘Maar toen werd het vloed’, ging ze verder. ‘De golven werden wilder en hoger, en mijn zandkasteel wordt steeds kleiner en kleiner.’

Nieuwe 100% accepteren
Kanker verandert je ingrijpend: het verandert niet alleen je fysieke lichaam. Je voelt je ook anders. Het lijkt alsof je iemand anders geworden bent. ‘Je wordt nooit meer 100%’, wordt er dan tegen je gezegd. Maar wat is dat, ‘100%’? Je bént altijd 100%. Is dat een andere 100%? Zeker, maar het is niet minder. Ik zie dat, als mensen in staat zijn die nieuwe 100% te accepteren als volledig en niet als minder, er dan ruimte ontstaat voor de reis naar de eigen kracht.

‘Nu is er nog maar een dapper bergje zand over.’ De tranen rollen over haar wangen. ‘Ik voel me vrij’, glimlacht ze tussen de snikken door. ‘Ook dat bergje zal verdwijnen. Maar de zandkorreltjes waarvan het kasteel gemaakt is, die zullen nooit verdwijnen. Ze zullen voor altijd en eeuwig onderdeel blijven uitmaken van de zee en het strand.’

Innerlijke kracht
De bewustwording dat je uiteindelijk nog steeds dezelfde unieke identiteit bent, dat ondanks alles, je ‘zijn’ dezelfde is als voor de ziekte, is voor veel mensen het moment dat ze (weer) in contact komen met hun innerlijke kracht. Dat ze weer van zichzelf gaan houden.

‘De vorm gaat misschien verloren’, zegt ze, ‘maar mijn ik, die blijft.’ En dat doet ze, ook in mijn hart.