De winter kan een heel fijn seizoen zijn. Heldere luchten, frisse wind, een straffe wandeling maken. Weggedoken in je jas denk je alvast aan de warme chocolademelk, waar je jezelf straks op trakteert. En daar gaat het mis vandaag. Bij die jas. Want die moet ik nog aanschaffen. Net als veel vrouwen ben ik dol op nieuwe kleren. Maar anders dan veel vrouwen houd ik helemaal niet van shoppen. Maar met de kou in zicht, zal ik toch écht een wintergarderobe moeten gaan aanschaffen. Om te beginnen bij een warme jas.
Omdat ik het liefst snel klaar ben, duik ik meestal direct mijn favoriete kledingzaak in, waar ik bijna altijd slaag. Maar vandaag besluit ik mijn comfortzone te verlaten en loop mijn winkel voorbij. Een paar deuren verder loop ik wel naar binnen. Een hippe jonge mijnheer sorteert hangers achter een balie en kijkt me aan als ik binnenkom. Onmiddellijk verraadt zijn blik verveling. Ik geloof niet dat hij mij ziet als een potentiële klant. En dat maakt mij vastberaden om juist hier een jas te kopen. Terwijl de te harde muziek me om de oren vliegt, loop ik met mijn handen door de rekken. De keus is groot, maar alles lijkt op elkaar. Blauw is duidelijk in, dus ik heb de keus uit diepblauw, azuurblauw, lichtblauw en blauw met een lichtblauw motiefje. Ik kies een blauwe jas uit en loop er mee naar de spiegel.
Onderweg kijk ik nog eens naar mijnheer Hip. Ik houd de jas omhoog en hoop dat hij inziet dat hij zich heeft vergist. Ik onderdruk de neiging om te gaan roepen: ‘Ik ben heus ook wel hip hoor, ook al ben ik de dertig ruim gepasseerd!’. Bij de spiegel blijkt de maat die ik bij mijn eigen winkel altijd pak, me hier veel te klein is. Vlug omruilen dus. Hip kijkt heel even op, een klein glimlachje op zijn gezicht. Twee maten groter past me wel. En ik draai een aantal keren rond voor de spiegel. Ik vind de jas superleuk… Voor mijn dochter van dertien. Voor de vorm draai ik nog een paar keer en kijk kritisch naar mijn spiegelbeeld. Diep van binnen weet ik allang, dat ik deze jas helemaal niet moet gaan kopen.
Ik heb de innerlijke uitdaging met mijnheer Hip verloren, maar ben er nog niet helemaal aan toe om mijn verlies toe te geven en loop terug naar het rek met jassen. Quasi geïnteresseerd pak ik nog een paar jassen, die ik met dezelfde kritische blik bekijk. Uiteindelijk verlaat ik hoofdschuddend en zonder jas het pand.
Ik voel me plotseling heel erg saai en volwassen en durf mijnheer Hip niet meer aan te kijken. Op de weg naar buiten, komen er twee pubermeiden in. Ik hoor nog nét een stukje van hun conversatie. ‘Hij zegt dat hij mij leuk vindt, maar volgens mij zegt hij dat ook tegen andere meisjes.’ ‘Die jongen deugt niet. Laat gaan, hij is je niet waard. ’ Ik voel de onzekerheid van de meiden en besef dat jong (en hip) zijn helemaal niet altijd leuk is. Ik loop glimlachend mijn eigen winkel in. Heel zeker dat ik daar een jas zal gaan vinden die mij lekker warm gaat houden deze winter. En hij wordt niet blauw!
Tot de volgende editie!
Marije Klein is schrijfster, blogger en online publicist.
Elk seizoen schrijft zij een column ForYou.
Reageer op dit artikel