Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Elke dag brengt iets nieuws in het ­inloophuis’
    Rate this post

    Schrijven over ’t Praethuys, inloophuis voor mensen met kanker en hun naasten in Alkmaar, betekent keuzes maken. Elke dag brengt immers iets nieuws. Want naast de inloop zijn er talloze activiteiten die een huis als dit interessant maken.

    Zondag. Het concert is er een uit duizenden. De gasten zijn zichtbaar ontroerd. De 19-jarige zangeres heeft een stem die het midden houdt tussen Katie Melua en Adele. Ik weet dat deze jonge meid een van de liedjes aan haar overleden broer opdraagt en vind haar onnoemelijk dapper. In haar persbericht meldde ze dat ze door de gesprekken in ’t Praethuys veel over zichzelf had geleerd. Een mooier compliment kunnen we niet krijgen. Thuis voeg ik deze middag toe aan het rijtje gouden gebeurtenissen. Later op de avond stuur ik nog even een WhatsApp. ‘Hoe gaat ie?’ ‘Ik vond het moeilijk, maar had het voor geen goud willen missen’, is de reactie. De volgende dag zie ik op Facebook het eerst filmpje verschijnen. Er wordt geweldig op gereageerd.

    Maandag. Het is een gewone inloopdag en het hele huis ruikt naar koffie. De gastvrouw en -heer van dienst ruimen de vaatwasser uit, vegen het pad naar de voordeur aan en controleren de agenda. De eerste mevrouw komt schoorvoetend binnen. Ze is door de huisarts gestuurd, maar vindt het doodeng. De vrijwilligers herkennen dat gevoel en geven haar de ruimte. Al snel komt ze met het verhaal over haar dochter die borstkanker heeft.
    Mevrouw voelt zich machteloos, is verdrietig en moe. De vrijwilligers luisteren, stellen af en toe een vraag en gaan samen met mevrouw op zoek naar mogelijkheden om op een goede manier overeind te blijven. Als ze na een uurtje de deur uitloopt, heeft ze een briefje in haar zak met daarop een afspraak met een van onze masseurs. ‘Voor mij?’ vroeg ze verbijsterd. ‘Maar ik ben toch niet ziek?’ ‘Klopt’, lachte onze gastvrouw, ‘maar ’t Praethuys is er ook voor jou!’.

    ’s Avonds repeteert ons koor voor de jaarlijkse ‘Walk’, een indrukwekkend moment van samenzijn voor een ieder die met kanker te maken heeft (gehad). Ook de gastsprekers zijn zich aan het voorbereiden. De rozen zijn besteld, de fotograaf weet wat ze moet doen en er is wat lekkers voor bij de koffie. Nu nog even het weer afwachten. Ik stuur stiekem een berichtje naar boven. Die vriendin die vorig jaar is overleden, zorgt vast voor een mooie herfstdag.

    Dinsdag. Het is onvoorstelbaar druk tijdens de inloop op onze locatie in Heerhugowaard. Onze vrijwilligers lopen het vuur uit hun deskundige sloffen. We besluiten meteen om meer menskracht in te zetten. Dan arriveren de folders van onze themabijeenkomsten. De meneer die aan tafel zit, neemt er alvast twee mee. Nu maar hopen dat het persbericht op tijd is. Aan ons zal het in ieder geval niet liggen. Snel de poster in het raam hangen.

    Tsja, wat zal ik nog meer vertellen? Over dat etentje op de kinderzolder? Over de opening van de expositie? Over de nabestaanden die vanavond bijeenkomen en die het komend weekend gaan wandelen? Over die jonge kerel met die hersentumor die vandaag binnenkwam? ‘Het is zó lekker om erover te kunnen praten…’ hoorde ik hem ­zeggen. ‘Hier snappen ze tenminste wat ik bedoel’.

    En dat is nou precies wat we willen. Een warme, ­waardevolle plek, waar ze begrijpen wat er in je omgaat en waar het goed toeven is. Waar gehuild wordt, maar ook heel veel gelachen.

    – Nel Kleverlaan
    psycholoog en coördinator ‘t Praethuys

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply