‘Een verwijzing naar het ziekenhuis omdat er misschien sprake is van borstkanker: de schrik van je leven. Van de ene op de andere dag verandert alles. Het dagelijks leven wordt niet meer beheerst door de gewone dingen als werk, gezin, ontspanning, sociale contacten en verplichtingen. Ineens is onzeker hoe de toekomst van die ‘gewone dingen’ eruit zal zien.’

‘Iemand wil zo snel mogelijk weten wat er aan de hand is. Het begint bij het vaststellen van de diagnose door middel van sneldiagnostiek. Sneldiagnose is een werkwijze waarbij patiënten zo snel als mogelijk het antwoord krijgen op de vraag ‘heb ik borstkanker of niet?’ De meeste patiënten kan ik aan het einde van de eerste dag duidelijkheid geven. Zij krijgen geen simpel ‘ja’ of ‘nee’. Als er borstkanker is vastgesteld, bespreek ik met de patiënt en diens naasten de behandelmogelijkheden.’

Vaste contactpersoon
‘Als blijkt dat je borstkanker hebt, kom je in contact met veel verschillende zorgverleners en afdelingen. De oncoloog, chirurg, radioloog… En dat is alleen nog maar een deel van de zorgverleners. Om ervoor te zorgen dat er één persoon is die het volledige overzicht over jouw behandeling heeft, is er een vast contactpersoon; een verpleegkundig specialist zoals ik. Ik ben het eerste aanspreekpunt voor vragen van de patiënte en diens naasten, én voor de betrokken zorgverleners. Ik bewaak het verloop van de opeenvolgende afspraken, onderzoeken en behandelingen. Ik ben er voor mensen, in welk stadium van de behandeling dan ook. Samen met het team voorzie ik patiënten van de juiste informatie, bied ik hen perspectief. Samen zorgen we ervoor dat patiënten het kunnen en willen volhouden.’

Tranen
‘Soms komt het wel heel dichtbij. Als ik met een patiënt in gesprek ben en moet vertellen dat er sprake is van uitgezaaide borstkanker, dan schieten de tranen mij wel eens in de ogen. Dat kan ik dan ook niet verbergen, en dat hoeft ook niet. Ik ben gewoon mens, ik ben Sieta én ik ben verpleegkundig specialist.’