Een van mijn cliënten was een vrouw in de bloei van haar leven. Op jonge leeftijd kreeg ze een zware ziekte, waardoor de functie in haar arm uitviel. Ze kreeg een brace die ze haar hele leven lang moest dragen. Althans dat gaven de dokters aan. Als opstandige jongedame had ze ­namelijk al snel geleerd dat het ook anders kon. Ze besloot daarom eigenhandig dat ze haar brace niet meer nodig had. Tot die paar maanden geleden dat ze bij mij kwam. Huilend.

Haar arm was helemaal vergroeid en ze kon de pijn in haar rug van het verkeerd gebruiken niet meer verdragen. Ze heeft niet tijdig aangevoeld en willen inzien dat het anders had gekund.
Tijdens onze gesprekken laat ik haar eerst alles uiten: het verdriet, de onmacht en de boosheid. Het is net als een rouwproces waar ze in zit. Afscheid nemen van iets in het leven wat zó essentieel is en wat nooit meer terugkomt.
Na een aantal gesprekken en behandelingen ziet ze langzaamaan weer wat mogelijkheden. Ze slaapt beter en ziet dat er genoeg situaties zijn die ze wel aan kan. Ze leert naar haar lijf te luisteren en om hulp te vragen. Ze zet stappen in haar kwetsbaarheid tonen en voelt dat dit haar juist sterker maakt in plaats van zwakker. Ze geeft zichzelf toestemming om een mens te zijn die er gewoon mag zijn met alle imperfecties.
Heb jij ook moeite met je grenzen aanvoelen en loop jij jezelf te vaak, geestelijk of fysiek, voorbij? Wie mag dan jouw kwetsbaarheid zien en je een steunende hand toereiken?