Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • De kracht van onderweg zijn
    Rate this post

    ‘Waarom ben je naar mij toege­komen?’, vraag ik aan Alexandra. Even is het stil. ‘Ineens was het ­allemaal te veel’, zegt ze. ‘Ik kon ­alleen nog maar huilen. Gek, maar dat ken ik helemaal niet van mijzelf.’

    Ze zwijgt en dan zegt ze: ‘Anderen zeggen over mij dat ik alles recht kan praten wat krom is. Overal heb ik een verklaring voor. Alleen maar praten heeft niet zoveel zin. Ik snap het wel, maar dat is nu juist het probleem. Ik zoek een psycholoog die me in contact kan brengen met wat ik voel.’

    Voorzichtig glimacht ze en kijkt in de verte. ‘Dat is wat ik doe’, zeg ik. ‘Ik loop met je op en ga met je mee. Dat betekent ook dat ik je help de pijnlijke zaken in je leven een plek te geven. Zaken waar je nu misschien je ogen voor sluit. Wil je dat?’ ‘Hoe bedoel je?’, vraagt ze. ‘We hebben de neiging om onze ogen te sluiten voor de schaduwkanten in onszelf. We zeggen tegen onszelf: ‘Dat hoort niet bij mij. Zo ben ik niet.’ Er is echter geen blijdschap zonder verdriet. Je kan pas voluit leven wanneer je naar de lichte en donkere kanten van jezelf kan kijken.’

    Vogels laten zich duidelijk horen. Pas na enige aarzeling zegt ze: ‘Ja, dat wil ik wel, maar ik weet niet hoe.’ Dan vertelt ze. Hoe ze na de reorganisatie naar een andere afdeling is ­geplaatst. Dat ze een intensieve opleiding moest volgen, ­anders zou ze ontslagen worden. Hoe ze er bovenal in de ­roerige tijden wilde zijn voor haar medewerkers. Dat ze meerdere malen zichzelf opofferde om het de mensen op haar afdeling naar de zin te maken. Zij hadden het al zo zwaar en zij kon het wel dragen.

    Ik vraag haar om zich voor te stellen wat ze allemaal op haar schouders heeft liggen. ‘Het is zoveel’, zegt ze. ‘Ik zorg voor iedereen.’ ‘Zorg je ook voor jezelf?’, vraag ik en krijg dikke tranen als antwoord. In onze gesprekken ontstaat langzaam ook steeds meer helderheid. Alexandra ziet dat haar kwaliteit ‘inlevingsvermogen’ is. Ze heeft een groot hart en ziet de noden van de ander. Het wordt o zo helder dat die ander telkens een groot appèl op haar doet: ‘Jij kan mij helpen.’ Ze leert te onderscheiden wat van haar is en wat van die ander is. Wanneer ze ‘nee’ mag zeggen en vooral ook wanneer ze ‘nee’ móét zeggen. Verantwoordelijk zijn voor zichzelf in plaats van zich voortdurend verantwoordelijk voelen voor de ander.

    Onze tocht is bijna ten einde. Alexandra kan na een behoorlijke periode waarin ze burned-out was terug naar haar werk. Spannend? Heel spannend, maar ze heeft er zin in. Ze vertelt me wat en hoe ze het wil en kijkt me enthousiast aan: ‘Zó duidelijk ben ik nog nooit geweest!’

    Wanneer je het verhaal herkent en hier ook graag aan wil gaan werken, kun je Erwin bellen voor een vrijblijvend gesprek.

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply