Ik  weet  nog  goed  hoezeer  het  mij  bezighield:  de  zorg  voor  onze  kinderen  terwijl  we  beiden  werkten.

Bij  de  eerste  lukte  het  nog  wel.  Mijn  man  nam  ouderschapsverlof  op  en  paste  één  dag  op  ons  zoontje.  De  andere  twee  dagen  dat  ik  werkte,  bracht  ik  ons  zoontje  in  de  draagzak  op  de  fiets  naar  het  kinderdagverblijf.  Toen  de  tweede  op  komst  was,  was  het  ouderschapsverlof  op.  Ik  besloot  om  toch  drie  dagen  te  blijven  werken.  Maar  het  liep  anders.  Onze  tweede  werd  te  vroeg  geboren  en  maar  3,5  maand  oud,  en  na  haar  overlijden  viel  het  moederschap  mij  extra  zwaar.  Ik  ging  in  plaats  van  drie  dagen,  twee  dagen  werken,  maar  mijn  taakomschrijving  bleef  hetzelfde.  De  werkgever  paste  mijn  taken  niet  bij  aan.  Ik  forceerde  mezelf  om  het  allemaal  te  blijven  combineren.  We  verhuisden  omdat  mijn  man  te  ver  van  zijn  werk  woonde,  en  ik  zat  daardoor  langer  in  de  auto.  Om  7.00  uur  bracht  ik  mijn  zoontje  naar  het  dagverblijf,  werkte  na  een  uur  autorijden  van  8.00  tot  17.00  uur,  om  hem  om  18.00  uur  als  laatste  kindje  weer  op  te  halen.  Ik  wilde  hem  om  19.00  uur  in  bed  hebben,  dus  had  een  uur  om  hem  mee  naar  huis  te  nemen,  met  hem  te  knuffelen,  gezonde  voeding  te  geven  en  een  verhaaltje  voor  te  lezen.  Daarna  begon  ik  alweer  aan  de  voorbereiding  van  het  eten  voor  de  dag  erna,  want  anders  kon  ik  het  ritme  niet  vasthouden.

Ik  voelde  me  er  niet  goed  bij.  Ik  wilde  niet  van  de  juffrouw  van  het  dagverblijf  horen  dat  de  eerste  melktand  eruit  was  of  dat  hij  voor  het  eerst  kon  koprollen.

Toen  ons  derde  kind,  een  dochter,  geboren  werd  en  ons  zoontje  bijna  schoolrijp  was,  besloot  ik  uiteindelijk  om  toch  mijn  baan  op  te  zeggen  om  voor  mezelf  te  gaan  beginnen.  Het  was  een  keuze  waar  ik  nooit  spijt  van  heb  gekregen.  Als  ik  naar  ons  gezin  kijk,  denk  ik  vaak:  die  stabiliteit  is  goed  geweest.  Niet  alleen  voor  de  kinderen,  maar  ook  voor  onze  relatie.  We  konden  nu  ‘onszelf’  in  de  agenda  zetten.  Ik  ben  inmiddels  20  jaar  ‘thuiswerker’.

De  ontdekking  van  #homebusiness  als  mogelijkheid  voor  moeders  om  thuis  te  kunnen  werken,  heb  ik  pas  later  ontdekt.  Nu  denk  ik  vaak:  had  ik  dat  maar  eerder  geweten;  dan  was  ik  er  eerder  mee  gestart.  Ik  krijg  nu  de  kans  om  in  mijn  eigen  tijd  iets  op  te  bouwen.
Hoe  dat  werkt?  Je  hoeft  eigenlijk  niets  te  investeren,  alleen  tijd.  Je  leert  eerst  zelf  goede  producten  kennen  en  daarna  leer  je  hoe  je  een  distributiekanaal  voor  ‘eigen’  gebruik  in  je  omgeving  kunt  realiseren.  Zo  ontstaat  omzet.  Voor  die  omzet  word  je  beloond  door  het  bedrijf  dat  deze  producten  in  de  markt  zet  en  waarmee  je  samenwerkt.  Zij  geven  geen  geld  uit  aan  dure  reclame,  maar  zetten  jou  in  als  netwerker.  Daarna  ga  je  op  zoek  naar  businesspartners  die  hetzelfde  willen  gaan  doen  als  jij.  Je  coacht  ze  naar  hun  eigen  doelen.  En  zo  ontstaat  een  team  van  samenwerkende  businesspartners.  Alle  omzet  die  jij  realiseert  door  goede  coaching  van  je  teamgenoten,  telt  mee  voor  je  eigen  omzet  en  daar  word  je  eerlijk  voor  beloond.  Maar  alleen  als  je  zelf  elke  maand  je  vaste  target  haalt.  Zo  blijft  je  actief  geprikkeld  om  elkaar  te  helpen  en  bouw  je  gestaag  een  stabiele  eigen  onderneming  op.

Meer  weten?  Stuur  ons  een  e-mailbericht:
info@vitalworks.nl.