‘Toen ik ruim een jaar geleden te horen kreeg dat ik borstkanker had, was Erik mijn rots in de branding. Terwijl ik zware chemo’s onderging, hield hij het gezin en het huishouden draaiende.

Als ik me beroerd voelde en het liefst de hele dag in bed lag, ging hij op pad met de kinderen zodat het rustig was in huis. Toen ik wekelijks werd bestraald, zorgde hij dat er altijd iemand was om met me mee te gaan. Alles liep op rolletjes, maar toch begon ik me steeds vaker alleen te voelen. Ik lag vaak te piekeren en maakte me zorgen over de toekomst. Waarom vroeg Erik daar nu nooit eens naar? Ik wilde zo graag dat hij zijn armen om me heen zou slaan en me gerust zou stellen. Dat snapte hij toch zelf ook wel? Ik miste onze gesprekken samen. Begrijp me niet verkeerd; hij zorgde heel goed voor me, maar de vertrouwelijkheid tussen ons was weg. Hij uitte zijn gevoelens nauwelijks tegen mij, terwijl ik heus wel aan hem zag dat het voor hem ook niet gemakkelijk was. Op mijn beurt wilde ik hem niet met mijn angsten belasten. Hij had het immers al zwaar genoeg. Toen mijn oncoloog me vertelde dat alle behandelingen succes hadden gehad – ik was helemaal schoon – hoopte ik dat het tussen Erik en mij nu ook weer snel als vanouds zou zijn. Maar het was net alsof we elkaar ergens onderweg een beetje waren kwijtgeraakt.’

Els (48)

Advies van de coach
‘Ziektes brengen voor de persoon en zijn of haar directe omgeving een gevoel van machteloosheid. Wanneer je midden in zo’n heftig ziekteproces zit, ben je vaak onzeker. Je zit vol vragen en angsten. Dit geldt niet alleen voor Els, maar ook voor Erik. Het enige dat hij kan doen, is zijn vrouw zo goed als hij kan bijstaan. Dat is dan ook wat hij heeft gedaan. Zeer praktisch, zoals de meeste mannen ingesteld zijn, maar wat Els miste was de emotionele steun.
Je kunt wel verwachten dat je partner ziet wat jou beweegt, maar dat is natuurlijk niet reëel. Zolang jij je niet uitspreekt en je gevoelens en verwachtingen onder woorden brengt, weet die ander niet exact wat er in jou omgaat en waar je behoefte aan hebt.
Els en Erik wilden elkaar sparen door de ander niet met de eigen angsten en het verdriet te confronteren. Maar juist als je niet verbaal communiceert, bereik je daar vaak het tegenovergestelde mee. Als je elkaar in een heftige periode niet begrijpt, loop je de kans elkaar te verliezen en dan kan het erg moeilijk zijn om elkaar na die tijd weer terug te vinden.

Als het Els en Erik zelf niet lukt om samen in gesprek te gaan, kan een coach of mediator het gesprek begeleiden. Wanneer gesprekken nog te moeilijk zijn, kunnen zij deze gedachten en gevoelens verwoorden door brieven aan elkaar te schrijven.
Ook zouden zij met bepaalde oefeningen meer uit hun hoofd en in hun gevoel kunnen komen.
Het is noodzakelijk dat ze leren zich weer eerlijk tegen de ander te uiten en, hoe goedbedoeld ook, geen dingen meer achter te houden om de ander te sparen. Ze hebben allebei gemerkt dat dát niet werkt.’

Erna Kooring

Dé specialist op het gebied van familierelaties
Als ervaringsdeskundige is Erna Kooring dé specialist op het gebied van familierelaties. ‘Ik weet hoe het is als je je als kind niet gezien voelt. Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad. Dat laat, ook als je eenmaal volwassen bent, zijn sporen na.
Toch heeft het me uiteindelijk ook iets moois opgeleverd. Door wat ik heb meegemaakt én de opleidingen die ik in mijn zoektocht naar geluk gevolgd heb, kan ik nu anderen helpen. Ik ken de struggle die vaak speelt tussen meiden of jonge vrouwen en hun (schoon)moeder, maar die ook kan ontstaan tussen broers en zussen of partners onderling. Dat maakt onzeker, ze voelen zich niet gezien en weten niet wat ze ermee aan moeten. Dat geldt voor beide partijen. Daar kan ik hen in begeleiden, zodat ze weer goed met elkaar kunnen omgaan zonder dat er een ruzie of breuk ontstaat. Dat vind ik elke keer weer geweldig om te doen!’