Het lijkt wel of het twee verschillende levens zijn: het leven van vóór mijn burn-out en dat van erna. Vandaag de dag begrijp ik niet dat ik mezelf zo lang overbelastte. Toch had ik dat lange tijd niet in de gaten, of misschien stak ik mijn kop wel in het zand. Er waren tijden dat ik de hele dag het liedje van Herman van Veen in mijn hoofd had. We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. En daar gedroeg ik mij ook naar. Ik leek wel gek!

Voor mij was mijn gedrag normaal; ik wist niet beter.
Mijn ouders waren ook altijd druk met hun werk en hadden amper tijd voor ontspanning of samen een kopje thee drinken. Ik nam dit gedrag over en voelde me daar in eerste instantie goed bij. Ik werkte hard, was gedisciplineerd en behaalde al mijn doelen! Bovendien vond ik mezelf de ideale vriendin, want ik was altijd in een concert, een borrel of een etentje. Ook al had ik een ontzettend drukke dag op mijn werk gehad, toch zei ik nooit ‘nee’ als iemand vroeg of ik mee op stap ging. Het woord nee bestond niet in mijn woordenboek. Doorgaan, vooruit komen en vooral niet zeuren: dát was belangrijk!

Achteraf gezien waren er al langere tijd tekenen dat het niet goed met mij ging. Mijn menstruatie bleef soms tijden weg. Ik at slecht, was vaak duizelig en had het steeds koud. Mentaal leek alles goed te gaan. Als ik al een negatieve gedachte had, dan kon ik die gemakkelijk wegduwen, mijn glimlach opzetten en weer doorgaan. Niks aan de hand!

Op een dag zat ik op mijn werk, met 100 deadlines hijgend in mijn nek, toen ik ineens in huilen uitbarstte. Mijn collega vroeg wat er was. Ik had eerlijk gezegd geen idee, want ik huilde nooit en er was niks aan de hand. Mijn baas stuurde me naar huis en zei dat ik maar eens een dagje lekker moest ontspannen. Ik wou niet, maar hij stond erop. Eenmaal thuis begon ik weer te huilen en ik kon niet meer stoppen. Waarom had ik zo ontzettend gefaald? Mijn beste vriendin kwam langs, zag hoe ik er aan toe was, twijfelde niet en nam contact op met een voetreflexoloog.

De volgende dag lag ik bij de voetreflexoloog in de behandelstoel en werden mijn voeten, handen en hoofd liefdevol en grondig gemasseerd. Ze noemde het de ‘metamorfosemassage’ en inmiddels kan ik beamen dat ik een ware innerlijke metamorfose heb ondergaan. Tijdens iedere behandeling kwamen allerlei emoties los en kreeg ik steeds meer inzicht in mijn patronen. Langzaam maar zeker begon ik te beseffen dat ik de afgelopen jaren roofbouw op mijn lichaam en geest had gepleegd. Door mezelf een halt toe te roepen en stil te staan, ben ik in een nieuwe beweging gekomen. Een beweging waarin ik naar mijn gevoel luister in plaats van naar mijn hoofd en beter voor mezelf zorg. Mijn tweede leven is begonnen.

– Annet (35)