Als er in een gezin sprake is van een ziekte, dan heeft dit een effect op ieder gezinslid. Vaak vergeten we dat iedereen anders reageert op een ziekte. Een kind dat ziek is: wanneer vertel je dat de kans groot is dat hij/zij niet meer beter wordt maar doodgaat? Als de ouder ziek is: wanneer vertel je dit dan aan de kinderen? Er is geen pasklaar antwoord, hoe graag we dit ook zouden willen.

Vaak voelen kinderen, zowel als ze zelf ziek zijn als wanneer een ouder ziek is, dat ze niet beter worden. Zelfs heel jonge kinderen voelen dat er iets niet klopt. Niemand kan de ander vertellen wat hij of zij zou moeten doen of te zeggen. Er zijn heel veel boeken over dit onderwerp, omdat er geen pasklaar antwoord is. Er spelen zoveel factoren mee. Het aller­belangrijkste is in mijn ogen het simpele feit te erkennen dat iedereen ‘anders’ omgaat met een ziekte en de daarbij horende emoties. Vaak refereren wij vanuit ons eigen gevoel en gaan er dan van uit dat de ander dat vast ook zo voelt en zijn we verbaasd, verdrietig, boos of misschien zelfs wel opgelucht als blijkt dat dit niet het geval is. Er is echter geen pasklaar antwoord hoe om te gaan met je gevoel, en al zeker niet wanneer een ander ‘klaar’ moet zijn met het eventuele gevoel van verlies.
Emoties zijn persoonlijk, en als we dit erkennen en de ruimte geven, dan is de helft al gewonnen.