Het is een rare tijd geweest. We zaten allemaal thuis: kinderen die zich vervelen, ouders die niet kunnen werken omdat de kinderen zich vervelen, en opa en oma’s die maar al te graag op de kinderen willen passen, maar dat niet kunnen. Allemaal noodzakelijk voor het beschermen van iedereens gezondheid natuurlijk. Maar de mentale gezondheid van de ouderen heeft er flink onder geleden.

Eenzaamheid onder ouderen is los van de maatregelen al een groot probleem. We willen er allemaal wel iets aan doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Een keer per week de tijd vinden om langs te gaan bij onze (groot)ouders kan al lastig zijn. Maar wie komen er de rest van de week langs?

Eenzaam
Mensen van alle leeftijden kunnen tegenwoordig veel thuis zitten. Werken? Dat kan vaak vanuit huis. Winkelen? Online shoppen bedoel je! Uit eten? De een wil dit, de ander wil dat… Laten we maar bestellen. Het is steeds gebruikelijker om veel van de dagelijkse taken vanuit huis te doen. Aangezien we het toch allemaal zo druk hebben, kan het wel fijn zijn om even de deur niet uit te moeten. Maar als je geen werk meer hebt, niet bekend bent in de digitale omgeving, en de deur letterlijk niet meer uit kunt lopen… dan voelt dat toch een stuk anders.

Binnenshuis
Het probleem tegenwoordig is dat ouderen vaak de deur niet meer uit durven. Maar ook voorheen was dit al een issue. Op latere leeftijd heb je niet altijd zin meer om overal heen te gaan. Maar het kan ook fysiek een uitdaging zijn om op pad te gaan. Om vele redenen kunnen ouderen dus aan hun huis gebonden zijn.

Tips
Ken jij oudere mensen in de buurt die eenzaam zijn? Denk dan eens na over de kleine dingen die je kunt doen om ze (ook al is het maar een beetje) minder eenzaam te maken. Zwaai bijvoorbeeld naar mensen die voor het raam zitten. Maak een praatje met ouderen bij de supermarkt. Bel je opa en oma in ieder geval eens per week, of stuur ze elke maand een handgeschreven kaart. Het hoeft allemaal niet veel tijd te kosten. Maar een beetje aandacht kan wel het verschil maken.

‘Ik had het gevoel dat ik er niet meer toe deed’
Anneke (78): ‘Een spring-in-’t-veld, zo zou ik mijn vroegere zelf omschrijven. Ik deed niks liever dan de hele dag bezig zijn, zowel tijdens mijn werk als in mijn vrijetijd. Ook na mijn pensioen hield ik daar niet mee op. Mijn dagen waren toen alsnog goed gevuld: vrijwilligerswerk, fietsclub, breiclub, schoonmaken, koken, tuinieren… Noem maar op. Maar de tijd stond niet stil, helaas. Mijn longen gingen achteruit en op mijn 75e kon ik niet meer zelfstandig wonen.’
‘Ik heb toen, op aandringen van mijn zoon en dochter, besloten naar een verzorgingstehuis te gaan. Het moest ook wel, want zelf redde ik het niet meer. Gelukkig kon ik een kamer krijgen en waren de verzorgsters heel aardig. Het begon dus goed, maar ik merkte al vrij snel dat ik weinig contact had met de andere bewoners.’
‘Het is trouwens niet zo dat mijn kinderen niet meer om me dachten. Maar de één is een fulltime werkende, alleenstaande vader en de andere woont in het buitenland. Ze bellen me wel zo vaak ze kunnen, maar ik mis toch echt het sociale contact. Daarom heb ik besloten meer mensen op te zoeken.

Wist je dat…
… langdurige eenzaamheid ervoor kan zorgen dat iemand niet meer graag sociale activiteiten onderneemt? Dit zorgt ook weer voor nog meer eenzaamheid.
… ouderen in een verpleegtehuis zich ook vaak eenzaam voelen? Zo kan het zijn dat sommige ouderen minder bezoek krijgen dan andere, waardoor ze zich alsnog erg eenzaam kunnen voelen.
… eenzaamheid kan leiden tot (ernstige) depressie?