En dan is het zover: het moment is aangebroken dat ik mijn eerste kindje, onze Roosje, ga toevertrouwen aan de zorgen van ‘vreemden’, de medewerkers van de kinderopvang.
Ik was goed voorbereid: ik had haar op tijd ingeschreven en heb goed rondgekeken op de websites van de verschillende kinderopvangorganisaties. Mijn man en ik hebben ons laten rondleiden door allemaal lieve leidsters. We konden moeilijk kiezen. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een kinderdagverblijf van Vlietkinderen kinderopvang. Ieder kinderdagverblijf heeft z’n charme en alle leidsters lijken even lief. Maar uiteindelijk hebben we toch gekozen voor dit kinderdagverblijf, ook omdat het dicht bij ons huis is. We kregen er een prettige rondleiding, antwoorden op onze vragen, een mooie brochure met veel informatie over Vlietkinderen om thuis nog eens door te lezen en zelfs een leuke attentie voor onze Roos.
Dit is dus de eerste dag dat ik ons kleintje ga wegbrengen, want ik moet nu toch echt weer aan het werk. Roos heeft al een keertje mogen wennen en dat ging best goed, maar nu gaat het echt gebeuren: ze gaat de hele dag.
Met een krijsende baby kom ik aan bij het KDV. Eenmaal binnen in de ruime speelhal is er rust. De medewerkers zijn met de kinderen in hun eigen groepsruimte. Meteen bij binnenkomst word ik opgevangen door Sanne. Zij is de pedagogisch medewerker van de groep waar onze hummel twee dagen in de week zal doorbrengen. Sanne overziet mijn ‘toestand’ en stelt me op mijn gemak. ‘Kom maar met de kleine’, zegt ze, en ze haalt haar vakkundig uit de Maxi-Cosi en sust haar. Onze Roosje stopt met huilen en nestelt zich in de veilige armen van Sanne. ‘Wil je koffie?’ De collega van Sanne zet een kopje koffie voor me neer en ik laat me zakken op een stoel aan de lange tafel waar kinderen zitten te puzzelen en te tekenen.
Ik zie dat onze Roos zich op haar gemak voelt. Sanne heeft haar inmiddels in een mooie hoge, goed afgesloten box gelegd, waar ze zoet om zich heen ligt te kijken. Koffie op, tijd om te gaan, afscheid nemen. En daar komen ze toch, de tranen. Sanne en haar collega lachen me vriendelijk toe en stellen me gerust. Zij hebben dit natuurlijk al zo vaak gezien. ‘Ga nu maar. Vertrouw erop dat we goed voor haar zorgen. Je mag altijd bellen als je wilt weten hoe het gaat.’
Eerst wat kalmeren en daar ga ik dan, met lege handen. De rit naar m’n werk lijkt eeuwig te duren. Ik neem me voor om meteen te bellen als ik er ben. Maar voordat ik mijn telefoon heb kunnen pakken, hoor ik al een piepje: berichtje van Sanne via ‘Mijn Vlietkinderen’, het superhandige ouderportaal: ‘Alles goed met Roos. Ze ligt lekker te slapen!’ Bij het berichtje heeft ze twee fotootjes gestuurd: een van onze kleine in de box en eentje waarop ik zie dat ze lekker ligt te slapen met haar eigen knuffel en speentje. Wat een geweldige manier om met mij in contact te blijven en mij gerust te stellen!
Als ik onze Roos ‘s middags weer ophaal, krijg ik een tevreden en ontspannen kindje mee naar huis. Voor mij een bevestiging van onze goede keuze voor dit mooie kinderdagverblijf met ervaren en kundige leidsters.
– Maria Veldhuis
Leave a reply →
Reageer op dit artikel