Ben jij nog in contact met je innerlijke kind? Grote kans dat je dat lang geleden uit het oog bent verloren. Hoe vind je hem of haar weer terug?

Moederschap is vaak een rol die we heel bewust kiezen. Al is het nog altijd een wonder van de natuur en totaal geen vanzelfsprekendheid. Je ziet tegenwoordig dat vrouwen op steeds latere leeftijd moeder worden. Daar kleeft een risico aan, want je vruchtbaarheid neemt af als je ouder wordt. In het kader van bewustwording benoem ik dat graag even. Een baby laat zich niet plannen. Zwanger worden is vaak geen kwestie van in-één-keer-raak. Voor de meesten onder ons vergt het maandelijkse teleurstellingen en soms eindeloos geduld.

Als het dan gelukt is om moeder te worden, vindt er een verandering plaats. Je gaat van ultieme blijheid naar slapeloze nachten, vele ballen hooghouden en jouw kinderen zo goed mogelijk op weg helpen naar een stabiele basis. Onderweg vindt iedereen op zijn eigen moment obstakels in het opgroeien. Naast de vele hoogtepunten zijn er ook altijd dieptepunten. Blijven zitten, verloren vriendschappen of dierbaren, of fysieke tegenslagen.

Deze dieptepunten kunnen ervoor zorgen dat je op een bepaald vlak in jouw ontwikkeling blijft steken. Dat kan een heftig trauma zijn waar je onbewust last van blijft houden. Maar ook iets simpels als het verliezen van het innerlijke kind in onszelf. Dat deel dat graag speels en onbevangen is. Dat wil leren en ontdekken. Dat zich vrij kan bewegen.

Zo had ik laatst een cliënt die het gevoel had van alles te moeten, en dat gevoel begon steeds zwaarder te wegen. Daarnaast was er het gevoel dat ze continu keuzes moest maken. Dat ze niet alles tegelijk mocht doen. In verschillende sessies onderzochten we haar wensen. Met een opstelling van al haar bezigheden, het tekenen van zichzelf, tot aan een tijdlijn waarmee je reflecteert op gebeurtenissen uit het verleden. En daar ontdekte ze dat ze haar onbevangenheid kwijtraakte toen ze naar school ging. Ze mocht niet meer spelen en ontdekken in de natuur, maar ze moest leren en luisteren naar wat er werd opgedragen.

Het traject sloten we af in hereniging met het innerlijk kind, dat vrij is en op onderzoek mag gaan en ontdekken. Dat weer speels kan zijn en lol kan hebben om simpele dingen. Ze hoeft zichzelf alleen maar toe te staan dat spelen mag. Dat niet alles wat je doet nuttig hoeft te zijn of iets moet opleveren.

Deze cliënt is inmiddels grootouder geworden. Na de fase van kinderen opvoeden volgt een poosje van relatieve vrijheid en vervolgens, als dat je is gegeven, het grootouderschap. De fase waarin je jouw innerlijke kind weer gemakkelijker kunt omarmen en je vrijer bent om dat speelse kind in jezelf weer toe te laten. Verlangen we daar niet allemaal naar?

Petra