Al 10 jaar had ik ongeveer eens in de twee jaar last van een halfzijdige gezichtsverlamming. Eén kant van m’n gezicht bleef dan hangen, waardoor ik een asymmetrisch gezicht had en ik mijn oog niet goed kon sluiten. Artsen vermoedden de ziekte van Bell of een virus, en schreven me Prednison en antivirale middelen voor. Ze hielpen niet. De verlammingen kwamen zomaar op en gingen op een gegeven moment ook zomaar weer weg. Wel werd het elke keer erger.

Afgelopen najaar werd het zó erg, dat mijn tong ook was aangetast en ik een spraakgebrek kreeg. Ik had geen controle meer over mijn tong, stotterde enorm en ging monotoon praten. Ik kwam nauwelijks meer uit mijn woorden. Dat deed veel met me: mensen gingen me anders benaderen als ik met ze praatte. Ik werd via de neuroloog verwezen naar een logopediste, en zij was de eerste die zei dat het misschien wel geen verlamming was, maar een uiting van overbelasting door spierspanning. Dat ik onder spanning stond, kon ik wel plaatsen. Toen dacht ik: ‘Als het inderdaad spanning is, dan roep ik die zelf op en kan ik er ook weer van af komen!’

Ik ken Wim van Tai Chi Chuan-lessen die ik bij hem volg. Deze lessen zijn een combinatie van Tai Chi Chuan en de door Wim ontwikkelde Yi-methode. Met deze methode leer je om vastgezette spierspanning tegen te gaan. Ik besloot een afspraak met hem te maken ook omdat Wim tijdens een les vertelde dat de spanning best wel eens uit mijn nek kon komen. Toen ik op de behandeltafel lag, bewoog hij voorzichtig allerlei lichaamsdelen, en richtte zich daarbij op ontspanning. Ook kreeg ik oefeningen mee voor thuis. Al na twee behandelingen deed mijn gezicht het weer, en ging het stotteren ook weg! Ik praat weer helemaal normaal.

Nog steeds ga ik voor behandelingen naar Wim toe. Hij helpt me door me constant bewust te maken van de spanning die in me zit. Wim is bovendien een prettige persoon die de behandelingen uitvoert in een ontspannen sfeer. En wat ook fijn is: je kunt gewoon je kleren aanhouden. Na elke behandeling merk ik dat ik moe ben. Voor mij betekent dat dat het echt te merken is dat Wim met me bezig is geweest.

Tijdens een controlebezoek aan de logopediste was zij stomverbaasd: ‘Hoe kan dit?’. Voor haar was het ook duidelijk: het hoeft niet altijd via de reguliere weg.
Francis Stam