Leah (56), een geboren en getogen Amsterdamse, tandartsassistente en trotse moeder en grootmoeder, stond bekend als een vrouw die altijd maar doorgaat en klaarstaat voor anderen. Totdat ze drie jaar geleden een wake-up call kreeg. Ze vertelt: ‘Ik had een oproep gekregen om een mammografie te doen, maar ik was het helemaal vergeten. Op een gegeven moment zei een stemmetje in mijn achterhoofd: ‘Je moet een afspraak maken’. Ik besloot te luisteren, en een week later werd ik gebeld met de mededeling dat ze iets hadden gezien. Negen van de tien keer zou het niets zijn, maar in het ziekenhuis liet ik me verder onderzoeken. De week erop hoorde ik dat ik kanker had.’

‘Gelukkig werd het in een vroeg stadium ontdekt en kreeg ik een borstsparende operatie. Twee maanden daarna zijn we begonnen met bestraling. Alles is goed gegaan, maar ik heb wel heftig gereageerd. Mijn huid was ontzettend rood en ik had last van vermoeidheid en stijve spieren. Dat hakte erin. Ik zat wel in de ziektewet, maar bleef desondanks hard voor mezelf zijn en denken: het komt wel goed.’

Op de rit
‘De oncologieverpleegkundige zei: ga naar Cancer Care Center. Daar kwam ik bij oedeemfysiotherapeute Ljiljana van FysioHolland terecht. Zij is echt mijn lifesaver geweest en heeft me weer helemaal op de rit gezet. Langzamerhand voelde mijn borst weer helemaal zacht en goed aan. Dit heeft een tijdje geduurd, want het was behoorlijk pijnlijk in het begin. Ljiljana bouwt het rustig op en dat heeft ze heel goed gedaan.’

Overlevingsmodus
‘Mijn man had vijf jaar daarvoor leverkanker gehad, dus ik wist uit ervaring dat je in een soort overlevingsmodus terechtkomt. Het overkomt je. Na een tijdje werd ik doorverwezen naar Esther, psychologe van het Ingeborg Douwes Centrum. Zij liet me inzien dat er veel meer speelt dan je aan de oppervlakte merkt. Ik dacht dat het me niets deed, maar het heeft me heel wat gedaan.’

Een trein die doordendert
‘De psycholoog heeft heel goede gesprekken met mij gehad. Ze zei tegen me: ‘Je bent een trein die maar doordendert en niet aan zichzelf denkt.’ Je hele leven heb je op een bepaalde manier gedaan waarvan je denkt dat het bij je past en dat het zo hoort. Dan kom je er eigenlijk achter dat je bezig bent met andere mensen en niet met jezelf. Je denkt dat je er komt voor borstkanker, maar je komt er voor hele andere dingen.’

Moet ik dat doen?
‘Met ergotherapie ging het precies hetzelfde. Van Remco, ergotherapeut van Ergotherapie Gooi en Omstreken, heb ik geleerd dat het niet erg is om nee te zeggen, dat het heel goed is om aan jezelf te denken. Hij heeft me heel goede opdrachten gegeven. Opdrachten met het zinnetje ‘Moet ik dat doen?’. En dan de klemtoon op elk woord leggen: móét ik dat doen? Moet ík dat doen? Ik heb hier veel aan gehad. Nog steeds. Bijvoorbeeld wanneer er wordt gevraagd op het werk: ‘Kun je donderdag komen werken?’ Nu zeg ik: ‘Nee, dat doe ik niet.’ Vroeger zou ik dat nooit hebben gedaan.’

Door een diep dal
‘Met Esther en Remco heb ik het traject inmiddels afgesloten. Bij Ljiljana kom ik nog wel een keer in de twee weken. Aan deze drie mensen heb ik enorm veel te danken. Esther heeft me echt door een diep dal getrokken. Het zijn allemaal heel lieve mensen die begaan zijn met hun werk. Het geeft een fijn gevoel als mensen begrip voor je hebben. Dat je niet het gevoel hebt dat je loopt te zeuren. Je wordt gewoon heel goed begeleid.’

Van hot naar her
‘Het fijne van Cancer Care Center is dat alles onder één dak is. Je wordt niet steeds van hot naar her gestuurd en hoeft niet steeds opnieuw je verhaal te doen. Er is een goede communicatie tussen alle disciplines. Dat is heel prettig. Ik zou ten zeerste aanraden om naar Cancer Care Center te gaan én gebruik te maken van alle faciliteiten die er zijn. Het helpt je echt om je energieniveau weer op peil te krijgen en conditie op te bouwen. Je denkt dat het niets is omdat je geen chemo krijgt, maar vergis je niet in radiotherapie.’

Niets dan lof
‘Door al die gesprekken en alles wat ik heb geleerd om te ontspannen, denk ik nu: oké, ik heb een zware dag achter de rug en mag van mezelf gewoon niks doen. Voor iemand als ik is dat heel moeilijk. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat ze me er veel bij hebben geholpen. Ik heb niets dan lof voor hen!’