Ik krijg een telefoontje van Gerri van Vught dat ze ernstig ziek is. Ze wil graag haar uitvaartwensen met mij bespreken. We maken direct een afspraak, en haar zoon Quincy is ook bij het gesprek aanwezig. Op het moment dat ik bij Gerri thuis aankom, doet haar zoon Quincy de deur open. Als ik een eerste stap in het huis zet, voel ik dat ik in een warm liefdevol huis binnenkom.

Gerri zit buiten op haar favoriete plekje onder de veranda een sigaretje te roken. Een glaasje bier ernaast: daar geniet ze van. Dan zegt ze: ‘Ik wil dezelfde uitvaart als mijn man, die in 2015 is overleden.’ Dit is niet niks voor Quincy: in twee jaar tijd beide ouders verliezen. ‘Heb je nog meer kinderen?’ vraag ik. En dan geeft Gerri aan dat ze nog drie andere kinderen had. Hád? Hoor ik dat goed? Het blijkt dat twee kinderen op jonge leeftijd omgekomen zijn tijdens een brand, en dat haar andere zoon 15 jaar geleden verongelukt is met zijn motor. Ik word stil, heel stil, en voel me even uit het veld geslagen… Het kan toch niet waar zijn, dat dit één gezin overkomt? Dan kijk ik naar Gerri en naar Quincy, en ik zie alleen maar liefde. Liefde tussen moeder en zoon. Liefde in de ogen van beiden.

Hoe kan het dat je nog zo in het leven staat, vraag ik me af. Gerri geeft aan dat Quincy er altijd voor haar is, en dat ze omringd is door veel vrienden. Ze is kapster geweest, en heeft veel mensen ‘mooi gemaakt’. Daardoor zijn er talloze vriendschappen ontstaan.

Terug naar haar wensen. Gerri en haar man waren motorrijders. Ze wil graag de kist op een aanhanger achter de motor, net zoals bij de uitvaart van haar man. Vrienden maken haar rouwkaart en de locatie heeft ze zelf ook al bepaald. Dat wordt het danscentrum waar ze vroeger ging dansen. Mijn motto is ‘respect voor elke wens’, en ik geef aan dat dit allemaal mogelijk is.

Ik zoek Gerri na deze avond nog twee keer op, en hoop dat ze nog enige kwaliteit van leven heeft voordat ze naar haar overleden dierbaren gaat. Toch nog vrij onverwacht krijg ik een paar weken later een telefoontje van Quincy dat zijn geliefde moeder is overleden.

Ze wordt thuis opgebaard. Een nicht heeft de ruimte waarin ze ligt prachtig gedecoreerd en wij hebben samen met haar vriendinnen Gerri verzorgd, compleet met haar favoriete rode pumps en haar rode hoedje! Net voor haar overlijden hebben Quincy en zijn vriendin Lonneke nog kunnen vertellen dat ze oma wordt. Hier was ze intens blij mee.

Op de dag van de uitvaart leggen we haar in de kist. Wat een intens verdriet! Ik voel ook een traan over mijn wang rollen. Mijn moedergevoelens worden aangewakkerd. Wat zou ik deze jongen toch graag willen omarmen en troosten. Tja, ik ben ook maar een mens…

Er komt een motor aanrijden met versierde aanhanger. Prachtig! Quincy zet samen met zijn vrienden de kist zorgvuldig op de aanhanger. Gerri wordt door een erehaag gereden en iedereen is stil. Nadat alle genodigden in het danscentrum zijn, wordt de motor met kist binnengereden. Heel indrukwekkend.

En zo nemen alle mensen afscheid van een bijzonder persoon. Nadat er een toost is uitgebracht op haar leven, wordt ze met luid applaus door de erehaag gereden. Vervolgens rijden we met een klein groepje naar het crematorium om daar afscheid te nemen van Gerri.

Een week later ga ik bij Quincy en Lonneke langs om nog even na te praten. Ze zijn erg tevreden en kijken met een goed gevoel terug op de uitvaart. Ik ben zelf ook tevreden, maar heb toch ook gemengde gevoelens: hoe zal het verder met Quincy gaan? Maar ik hou me vast aan de gedachte dat hij samen een gezin gaat vormen met Lonneke en de baby die op komst is. Een nieuw leven.

Bakkie troost
Op de eerste zondag van de maand organiseert Paulien ‘een bakkie troost’. Ze bakt zelf een lekkere taart of cake. Op deze middag kunnen mensen die iemand verloren hebben langskomen om even samen te zijn. ‘Het gemis en besef begint pas na de uitvaart, daarom is nazorg zo belangrijk’, geeft Paulien aan.