Urine-incontinentie is het ongewild verliezen van urine of het onvermogen om urine op te houden. De hoeveelheid urineverlies kan bij iedereen verschillen. Ongeveer 40% van de vrouwen en 10% van de mannen in Nederland krijgt te maken met urine-incontinentie, meestal op hogere leeftijd en/of na een prostaatprobleem.

Er zijn verschillende vormen. De belangrijkste zijn inspanningsincontinentie, ook wel ‘stressincontinentie’ genoemd, en aandrangincontinentie. Door verslapping van de bekkenbodemspieren kan ongewild urineverlies optreden bij inspanning, zoals hoesten, lachen, tillen of sporten. Door angst om urine te verliezen, ben je geneigd steeds vaker naar het toilet te gaan.

Bij aandrangincontinentie (urge-incontinentie) voel je vaker de aandrang tot plassen door een verhoogde prikkelbaarheid van de blaas. Ga je vaker naar het toilet, dan went de blaas aan steeds minder vulling. Je krijgt steeds sneller het gevoel dat je moet plassen.

Mensen die last hebben van ongewild urineverlies, voelen zich vaak onzeker, schamen zich en praten er liever niet over.

Oefentherapie kan uitkomst bieden. De oefentherapeut begeleidt en traint je om je bekkenbodemspieren bewust te voelen door deze aan te spannen of juist te ontspannen, en adviseert over een gunstige toilethouding, de juiste plastechniek, het beheersen van de plasreflex en het afleren van de gewoonteplas.
Je huisarts, medisch specialist of bedrijfsarts kan je naar de oefentherapeut verwijzen. Maar je kunt ook direct – zonder verwijzing- bij de oefentherapeut terecht.

Behandelkosten worden conform polisvoorwaarden vergoed.