Metaforisch is rouw als een landschap. Een onontgonnen, onbekend terrein waarin we gemakkelijk kunnen dolen en verdwalen. Of het nu gaat om een verlies van gezondheid, rouw om overlijden of om een echtscheiding: het zijn stuk voor stuk ingrijpende gebeurtenissen, waarbij we onszelf en onze ‘overleveraars’ leren kennen. De weg die je ‘moet’ bewandelen, koos jou. De vraag is: kies je ook hem?

Mensen komen met een hulpvraag bij mij, zowel voor hun kinderen als voor zichzelf. Vanuit mijn expertise over rouw en verlies bekijk ik de hulpvraag, waarbij ik gebruik maak van theorieën die ik gedurende verschillende opleidingen heb opgedaan. Ik verduidelijk ook vaak dingen in de praktijk, met gesprekken, creatieve middelen, metaforen of verhalen. Of ik leg met Duplo-poppetjes het gezinssysteem en de veranderingen uit. Dit alles met het doel de hulpvraag te beantwoorden en het verdriet te integreren in het dagelijkse leven. Dit is natuurlijk het uiteindelijke doel, waardoor het weer draagbaar wordt. Zelf verloor ik op tienjarige leeftijd mijn moeder aan borstkanker. Dit heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten in mijn leven. Mijn rugzak is er een tijdlang behoorlijk zwaar door geweest. Voor mij is de ommekeer gekomen, toen ik werkzaam werd als pedagoog en later specialist, ook voor volwassenenw , in rouw en verlies. De voldoening van mijn werk maakt dat mijn rugzak even vol blijft, maar toch een stuk lichter aanvoelt.