Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Je kunt jezelf niet de put uit praten
    Rate this post

    Alle zekerheid die je had, wordt onder je voeten vandaan geschoven. Waar je eerder nog kon vertrouwen op je gezondheid en op je eigen lichaam, kom je in een web van onzekerheid terecht. Er schieten allerlei gedachtes door je hoofd. Hoe gaat het ziektetraject verder? Wat gaat het met je lichaam doen? En, ergens achterin, speelt ook die ene vraag: ga je eraan overlijden?

    Je probeert je dus sterk te houden. Je probeert de emotie voor je uit te schuiven. Zolang je de behandelingen volgt en je tijd opvult, hoef je geen antwoorden op de vragen te zoeken. Toch voel je steeds weer de gedachtes opkomen. Hoe diep je ze ook wegstopt, ze lijken alleen maar heviger terug te komen.

    Je leven weer oppakken
    ‘In het ziekenhuis is er aandacht voor de ziekte, maar minder voor het gevoel’, vertelt Paul Simons, coach bij kanker. ‘Zowel de mensen met kanker zelf als hun naasten hebben veel vragen en zorgen. Mensen hebben vaak veel angst. Ze zijn bang voor wat er uit de eerstvolgende controle naar voren kan komen, ze zijn bang voor de dood. Die angst gaat in het lichaam zitten. Ik bespreek dan, wat doet het met je? Stel, je bent ‘schoon’ en hebt angst dat de ziekte terugkeert, blijf je daar dan op wachten of durf je jouw leven ook weer op te pakken? Zo probeer ik mensen tot nieuwe inzichten te laten komen.’

    Coaching voor mannen
    Paul richt zich specifiek op coaching van mannen die te maken hebben met kanker. ‘Ik merk dat het voor mannen prettig is om met een andere man over de situatie te kunnen praten.’ Mannen en vrouwen gaan namelijk verschillend met emoties om, zeker wanneer het over gevoelige onderwerpen als angst, verdriet en rouw gaat, vertelt hij. ‘Zij kampen bijvoorbeeld met angst, met een veranderd zelfbeeld of met onverwerkte emoties die ze nergens kwijt kunnen. Mannen hebben de neiging dingen zelf op te willen lossen. Ze zoeken uitwegen om niet met emoties om te hoeven gaan, in bijvoorbeeld drank, afzondering of sport. Alleen kanker brengt altijd emotie met zich mee. Die emotie mag ook gevoeld worden.’

    Een boost
    ‘Het is logisch dat de ziekte ervoor zorgt dat je in de put komt, maar je kunt jezelf niet altijd weer die put uit praten’, vertelt Paul. ‘Dan kun je bij mij je hart luchten, iemand die weet wat je voelt, wat je doorgaat en je kan helpen hier een positieve draai aan te geven.’ Hiervoor gaat Paul het liefste wandelen in het bos. ‘Geen enkel mens is hetzelfde en de ziekte verloopt ook altijd anders, dus ik kijk per persoon opnieuw wat iemand nodig heeft. Wandelen is hierbij vaak een mooie manier om het over de ziekte te hebben. Het geeft ruimte en een bos is altijd in leven. Je krijgt er de ruimte om dingen weer te kunnen overzien. Aan het einde van de wandeling lopen mensen dan meer rechtop, of ze lachen weer. Het geeft mensen een boost om weer aan de slag te gaan.’

    ‘Ik had geen idee hoe ik moest rouwen’
    Paul Simons vertelt dat hij zelf in het verleden ook te maken heeft gehad met kanker. Hij verloor zijn vrouw in 2010 aan de ziekte. ‘In de periode dat iemand ziek is, doe je alles voor de ander. Je blokkeert als het ware jezelf. Je beschermt elkaar ook, door niet te vertellen wat je voelt. Alleen na het overlijden merkte ik dat ik niet vooruit had gekeken. Ik had geen idee hoe ik moest rouwen.’

    De ervaringen maakten dat hij met hele andere ogen naar zijn leven begon te kijken. ‘Ik wilde overnieuw beginnen met iets dat ik leuk vond. Er ging een ander idee opborrelen, om andere mensen die met de ziekte te maken hebben, te kunnen begeleiden. ‘Ik ben gaan kijken, wat voelt goed, waar wil ik zelf verder mee? Zo kwam ik uit bij NLP. Vanuit daar heb ik meerdere opleidingen gevolgd in begeleiding en ondersteuning van mensen met kanker of naasten van mensen met kanker. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen vooral mannen bij te staan.’

    ‘Wat je als mens doet, is dat je anderen wil helpen maar de hulp aan jezelf voorbij laat gaan. Je bent bezig met het ‘pleasen’ van de ander. We leggen onszelf als mens zo allerlei beperkingen op. Ook kun je niet altijd alles kwijt bij je naasten. Iemand zegt wel: ‘Als er iets is, kun je mij altijd bellen’, alleen hierdoor ontstaat toch een drempel om ook echt te bellen. Tijdens mijn coaching geef ik de ruimte om alles juist wel te bespreken. Gewoon op een normale manier, van man tot man. Wil je over emoties praten, dan kan dat. Wil je liever even lachen en de situatie verlichten, kan dat ook. Het maakt het voor mij altijd mooi om te doen. Ik ben dolgelukkig dat ik deze stap heb kunnen zetten.’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply