Waarom eerlijk zijn tegen je partner als je zonder meer plezier kunt hebben? En waarom praten – wat je partner de hele dag al van je verlangt – als je ook zonder woorden kunt communiceren? Je weet wel de taal van het lichaam. Ja, nu heb ik het over vreemdgaan. Een term die mij niet vreemd is. Eerlijk is eerlijk. En dan heb ik het niet over de theorie.
‘Vreemdgaan’ klinkt als het niet trouw zijn aan je partner. De vraag moet zijn of je wel trouw bent aan jezelf door met deze partner te zijn of in welke relatievorm dan ook. Ben je trouw als je je partner trouw bent? of ben je trouw als je luistert naar je eigen gevoelens en die volgt? Of… ben je juist trouw als je dingen bespreekbaar maakt?
Omdat monogamie ook vandaag de dag nog steeds de ‘norm’ is, nemen we die nog te vaak automatisch als uitgangspunt, zonder na te denken over welke vorm bij je past. Een relatie is trouw zijn aan de ander. Punt. Terwijl we, als we een schoen kopen, er toch ook niet van uitgaan dat de schoen die wij zien meteen past of voor de prijs kunnen kopen die wij voor ogen hebben. Passerende gevoelens worden genegeerd en vroeg of laat spring je uit de ban – eh kleren -. Wat helemaal niet nodig is, mits je open bent over gevoelens. We zijn vaak bang voor onze omgeving en dwingen onszelf in een bepaald plaatje of kader te passen. Terwijl een kader niet eens bestaat. Het is een overtuiging die in onszelf zit. En buiten dat: we weten allemaal dat hetgeen wat verboden is juist interessanter wordt; denk maar aan het kind dat geen snoepje mag. Het wordt tijd dat we elkaar vragen stellen en hebzucht geen kans geven. Liefde is uiteindelijk niet willen bezitten, maar durven loslaten.
Ik mag dan zelf wel eens zijn ‘vreemdgegaan’; het gemak waarmee vrouwen en mannen elkaar benaderen – zonder schuldgevoel – om het bed mee te delen, is niet iets wat ‘liefde’ mag heten. De vergankelijkheid met dat tikkeltje trots, zonder eerlijkheid zowel naar zichzelf of naar de partner, is een trend om niet trots op te zijn. Sterker nog: daar zakt mijn broek van af. Maar dan nét op de andere manier. Wat ik wel durf vast te stellen, is dat we als samenleving een mentaliteitsprobleem hebben over normen en waarden van liefhebben.
Mannen – en ja, ook vrouwen – laten hun ballen thuis. Ze geven niet thuis. Durven niet open te zijn naar hun partner, maar vrijen wel buiten de deur. Er wordt niet gecommuniceerd over gedachtes of behoeftes, terwijl ze o zo menselijk zijn. Wees open over deze gedachtes of behoeftes. Dan heeft de ander daarin een keuze. Durf te erkennen dat monogamie een illusie is waarin je wilt geloven – je weet wel, dat kader. Of we nou lang of kort een relatie hebben: ieder stel krijgt vroeg of laat te maken met het gegeven dat je partner iemand interessant vindt, zich aangetrokken voelt, verliefd of zelfs verleid wordt, of je daar nou wel of niet iets mee doet. Ongeacht uit welk milieu je komt of hoe lang en gelukkig je een relatie hebt. Maar het valt of staat met hoe je ermee omgaat. Hoe bespreekbaar maak je de inhoud van liefde en hoe committeer je jezelf aan een relatie in een tijd waarin alles vergankelijk is?
Liefde is pas een sprookje als je er zelf wat van maakt.
– Coco Broeken –
Leave a reply →
Reageer op dit artikel