Wat doe je als je zo ernstig ziek bent, dat de artsen je nog hooguit zes weken te leven geven? Ga je het gevecht aan of ren je hard weg om maar niet te hoeven voelen? Katja Swager kreeg ook te horen dat er niets meer voor haar gedaan kon worden. Kanker had zich door haar hele lichaam verspreid. Ze was terminaal, maar sloeg een heel andere weg in. Een heel bijzondere weg, die leidde tot een tweede kans, een nieuw leven.
Toen Katja Swager zich eind oktober 2007 bij haar arts meldde omdat ze dacht dat ze een miskraam had, kon ze niet vermoeden dat ze nauwelijks een maand later op sterven zou liggen. De diagnose was baarmoederhalskanker in het laatste stadium. Katja was toen 31 jaar oud en had een zoontje van 2,5. ‘De kans dat ik mijn zoontje op zou zien groeien was nihil.’
Just face it
‘Ik werd palliatief behandeld om de ergste bloedingen en pijn weg te nemen. Ook al wist ik dat ik terminaal was, toch voelde ik van binnen dat ik het wel zou redden. Het was ook beslist niet zo dat ik in de vechtmodus ging. Nee, integendeel, het was goed. Ik had besloten dat wegrennen geen zin had. Ik was zo ziek, ze gaven me geen zes weken meer. Dus ‘just face it’. En die keuze heeft me vrij gemaakt. Het maakte niet meer uit wat er ging gebeuren. Het was goed.’
Tijdens één van haar laatste chemokuren ging Katja haar kanker visualiseren. ‘Ik heette de kanker welkom in mijn lichaam. Kom maar bij me, wat heb je me te vertellen. Waarom ben je in mijn leven gekomen. Het bleek dat kanker eigenlijk al mijn gevoelens belichaamde die er niet mochten zijn: pijn, boosheid en verdriet. Ik gunde mezelf letterlijk het licht in de ogen niet. Ik was altijd aan het wegrennen van mezelf. Al die tijd had ik klaar gestaan voor anderen, maar ik had niets voor mezelf gedaan. Dat inzicht maakte me heel verdrietig.’
Vertrouwen
‘Ik was inmiddels heel ver heen en voelde dat ik een gids kreeg, een mentor. Dat lijkt misschien een beetje zweverig, maar dat was het absoluut niet’, klinkt het heel beslist. ‘Nee, ik moest juist niets van dat soort dingen hebben. Maar het was wel een heel mooie ervaring. Deze mentor nam mij mee op het pad van mijn keuze. Hij liet me een bron zien. Het was er zo mooi, haast sereen. Er heerste volledige vrede. In de bron was een fontein met vloeibaar licht en drie keer zag ik daar het woord ‘vertrouwen’ in. Daar heb ik me vervolgens aan vastgehouden. De dingen onder ogen zien en vertrouwen. Volledige overgave. Wat er ook gebeurt: het is goed.’
Katja stelde de artsen voor een raadsel. Hadden ze haar in december 2007 nog geen zes weken gegeven, in juni 2009 werd ze ‘schoon’ verklaard. De kanker was volledig verdwenen. ‘Die diagnose was bijna nog heftiger dan de diagnose kanker’, lacht Katja nu. ‘En toch, ergens wist ik het wel. Ik heb nog steeds een mentor, ook al heb ik een aantal keren een nieuwe gekregen. Zij hebben mij de tekens van het leven leren begrijpen. Ik ben veranderd. Ik ben blij vanuit mijn hart. Dit is mijn bonustijd, een tweede kans.’
Geen valse hoop
Katja schreef een boek over haar ervaringen: Leren leven als een elastiekje. ‘Ik heb me een bepaalde ‘way of life’ eigengemaakt’, vervolgt Katja haar verhaal. ‘En dat wend ik aan om ook andere mensen te begeleiden en te coachen. Daarbij gaat het niet alleen om kankerpatiënten, maar ook om mensen die vastlopen in hun werk of relatie of te maken hebben met een depressie of psychose. Ik ben niet die strohalm die mensen zoeken, ik kan niet iemand genezen van kanker en ik geef geen valse hoop. Maar ik kan wel ze terugbrengen naar het hier en nu. Leren aanvaarden wat er is. Werkelijk leven is continu sterven. En alleen door te sterven kun je vernieuwen. Ik breek het juist open.’
Afvallen en seks
Katja overwon niet alleen kanker. In de afgelopen jaren genas ze van haar diabetes, verdween haar insulineresistentie en in het voorjaar van 2016 verloor ze in 4,5 maand maar liefst 55 kg! ‘Ik ging van maat 50 naar maat 34/36. Ik had enige tijd daarvoor een nieuwe mentor gekregen en hij leerde me dat mijn overgewicht alles te maken had met seksuele frustratie. Om dat niet te voelen, had ik met een vetlaag een harnas om me heen gebouwd. Door het pad van de ware liefde te volgen, werd ik helemaal bevrijd in mijn vrouw-zijn. Hoe dat allemaal in zijn werk is gegaan kun je in mijn tweede boek lezen, ‘Vertrouwen als munitie’ dat op 4 november verschijnt. Een boek over seks, over afvallen, maar ook over depressie. En dat alles is met een flinke dosis humor geschreven. Ik heb me heel kwetsbaar opgesteld en me letterlijk bloot gegeven. Want wat betekenen mooie woorden als je daar geen mooie daden tegenover stelt? Het is het mooiste boek wat ooit geschreven is. Ik weet het zeker, dit gaat een bestseller worden.’
Dag Katja,
Bedankt voor je verhaal!
Herkenbaar en tegelijk hartverwarmend! Mooi te lezen van je begeleiding van een mentor. Het inzicht dat er in relaties een balans behoort te zijn tussen geven en ontvangen. Plus het feit van eigenliefde, jezelf helemaal te ‘omarmen’.
Hier een stukje van mijn borstkankerverhaal, dit schreef ik april.
Dit wou ik even met jullie delen…Waarom nu? Geen idee?
Omdat het er nu ‘de tijd’ voor is?
Hoe vaak hoor je niet het woord kanker op een dag? Vroeger viel me dat niet zo op, nu wel, omdat het me nog steeds ‘raakt’ als ik het woord hoor.
Het is nu bijna 2 jaar geleden dat ik de boodschap van borstkanker kreeg…Wat een impact heeft dit op een mens!
Vele ‘doeken’ zijn gevallen, illusies doorprikt, conditioneringen in vraag gesteld, vooral toen ik de nabehandeling weigerde…Het heeft me veel levenservaringen en levenswijsheid gegeven. Hierdoor heb ik ook veel mensenkennis opgedaan, zowel positief als negatief!
Enorm dankbaar ben ik nog steeds voor hoe ik mij ‘gedragen’ heb gevoeld door mensen in mijn nabijheid, zelfs soms uit onverwachte hoek. Je komt op een TGV terecht en wordt als het ware heen en weer geslingerd tussen jouw emoties en die van de anderen.
Die week van wachten op mijn onderzoeksresultaten was de hel…vooral in mijn hoofd en lijf. Zelfs toen ik de operatiekamer inging, wist ik niet of ik ging wakker worden met een volledige okselontruiming of niet. Ik had een borstsparende operatie en de sentinelklier en enkele grotere klieren werden preventief verwijderd…Voor een borstoperatie het beste resultaat!
Maar nu, 2 jaar later kan ik nog altijd niet wat ik ervoor kon…herhaaldelijke bewegingen zijn vaak pijnlijk, mijn lymfesysteem is nog uit balans, mijn lichaam en geest hebben nog steeds niet helemaal rust teruggevonden, maar dat zie je niet aan de buitenkant…
Groot respect heb ik voor vrouwen die een nog meer ingrijpende operatie ondergingen/ondergaan!
De Germaanse geneeskunde (Dr. Hamer) zegt dat een voorval in je leven voor jou soms zo traumatisch kan zijn, dat je een inslag krijgt in je hersenen (de inhoud van het biologische conflict bepaalt de plaats waar een witte ring te zien is in de hersenen op een hersenscan, en welk orgaan zal reageren met symptomen of meerdere organen zullen reageren met symptomen)
Dr. Hamer beweert ook dat de basis van genezing van kanker,
de oorzaak van de inslag nl. het opgedane trauma aanpakken is.
Borsten staan symbool voor ‘voeden’, meer bepaald voor
‘In hoeverre voed ik mezelf’? ( *extra info)
Toen ik hiermee aan de slag ging, ontdekte ik vele emoties. Ook dat een emotie niet alleen staat, maar vaak vasthangt aan een andere, zelfs soms emoties waar ik me niet meer bewust van was.
Het heeft me dichterbij mezelf gebracht. Hierdoor heb ik als het ware mijn lichaam her-ontdekt, alsook dat paarden heel veel emoties overnemen en transformeren en met hun aanwezigheid blijven stilstaan bij plaatsen waar het niet ‘stroomt’ in je lichaam. Vaak stak mijn acupunturist naaldjes op die plaatsen! Toeval? Ik ging op zoek naar antwoorden en verdiepte me o.a. in acupunctuur en Jin Shin Jyutsu. Zo vielen er vele puzzelstukjes op zijn plaats en kreeg ik vele inzichten, zeker in hoe wonderbaarlijk het lichaam zichzelf kan helen! Dit alles terugkoppelen tijdens mijn coachsessies met paarden, geeft wonderlijke resultaten!
Door mijn borstkanker en m.b.v. onder andere de paarden heb ik de weg van ‘doen’ naar ‘zijn’ bewandeld, van mijn hoofd naar mijn hart, en ben ik meer in verbinding met mijn innerlijk, mijn dieren en de natuur gekomen…
Is er dan toch iets positiefs aan heel het gebeuren???
*De linkerborst staat symbool voor je kinderen, de rechterborst voor je partner.
– Als het gezwel in de borstklieren zit, gaat het over zorg-, strijd- en nestconflicten.
– Als het gezwel in de melkgang zit, gaat het over een scheidingsconflict: een dierbare afgeven, uit een job gezet worden, op pensioen gaan, echt scheiden van je partner… Hierbij gaat het vaak over gevoelens, waar je je alleen in voelt staan en niet echt kan delen met anderen.
– Lymfeklieren staan voor eigenliefde.
– …
P.S. Als je meer info rond het thema kanker wil, stuur me een PB en ik stuur je een document vol info door.
Carpe diem en nog veel succes met je boeken!
Groetjes,
Wendy Machiels
http://www.horseandwo-man.be
Beantwoorden →http://www.oneness.be