Moeten we kinderen leren loslaten? Of leren kinderen óns loslaten? Als je iets wilt loslaten, of niet meer wilt vasthouden, moet je het eerst ergens hebben opgeslagen. Ons lijf is een super ­opslagreservoir met miljoenen cellen, waarvan een heleboel mét een geheugen.

Als kind al sla je onprettige of overweldigende gebeurtenissen op in je lijf. Noodzakelijk, omdat je niet altijd direct in de gelegenheid bent om het op een andere manier op te lossen. De genialiteit van ons mensen zit hem onder andere in de wijsheid van ons lichaam. Eigenlijk weet ons lijf prima hoe je vroeger of later stress en impact van gebeurtenissen kunt loslaten.

Kinderen reageren nog spontaan vanuit dat lijf, met ruimte om emoties de vrije loop te bieden. Hartverscheurend huilen, slaan, schoppen, schreeuwen, rennen: allemaal manieren om je lijf in beweging te zetten en los te laten wat je dwarszit. In onze samenleving wordt dat vaak als zielig of als lastig ervaren.

Als je goed kijkt naar zo’n kind, zie je hoe loslaten een natuurlijk proces is. Zonder na te denken reguleert zo’n kinderlijf vaak vanzelf. Alleen: hoe vaak wordt het daarin niet geremd? ‘Doe even normaal’, ‘Maak niet zo’n herrie’, ‘Wat een grote mond weer’, ‘Je hoeft niet te huilen’ enzovoort.

We hoeven onze kinderen niet te léren ­loslaten. Dat kunnen wij van ze leren. Maar we kunnen ze wel helpen om dat loslaten zoveel ruimte te geven, dat het uiten van emoties op een positieve en constructieve manier kan verlopen. Loslaten met kleine beetjes tegelijk. In een begripvolle omgeving. En jong geleerd is oud gedaan!