Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Mijn levensverwachting was maximaal een jaar
    Rate this post

    Twintig weken zwanger was ik van ons eerste kindje, toen ik op weg van werk naar huis reed. Ik voelde mij al langer niet fit en probeerde het stemmetje in mijn hoofd te negeren. Het bleek te laat. In de auto raakte ik bewusteloos. Wonder boven wonder werd ik wakker op de vluchtstrook, zonder een schrammetje. In het ziekenhuis bleek dat er veel vocht rond mijn hart zat.

    Onderzoeken en een openhartoperatie volgden binnen enkele uren tijd. Na een paar dagen werd bekend dat ik een angiosarcoom op mijn rechterhartboezem had. Ik zou uitzaaiingen hebben in mijn longen en mijn lever, en mijn levensverwachting was 6 maanden tot maximaal een jaar.
    Onze wereld stortte volledig in. ‘Wat wilt u met de zwangerschap?’ werd ons gevraagd. Er kwam zoveel op ons af en we wisten ons met ons verdriet geen raad. Wel wisten we zeker dat we ons kindje geboren wilden laten worden.

    Na een second opinion bleek dat ik geen uitzaaiingen had. De eerste scan was gemaakt onder zeer kritieke omstandigheden en heeft een vertekend beeld gegeven. Wel werd bevestigd dat het om een angiosarcoom ging. Ik heb de zwangerschap uitgedragen en onze dochter is op 1 augustus 2013 geboren. Hierna kon ik verder onderzocht worden, maar er werd geen verdere activiteit geconstateerd. ‘De kanker is stabiel. We blijven u actief volgen’ kregen we te horen. En nu? We hadden 5 maanden in zo’n achtbaan gezeten.

    In december van dat jaar gingen alle seinen op rood. Ik kreeg last van paniekaanvallen en hyperventilatie. Mijn oncoloog stelde het Helen Dowling Instituut (HDI) voor. Met hulp van de therapeut daar hebben we stapje voor stapje geleerd hoe om te gaan met deze situatie: hoe ga ik om met angsten en onzekerheid? En hoe gaan we om met reacties van mensen om ons heen? Het HDI heeft ons handvatten gegeven om de emmer niet te laten overlopen.

    Dat najaar bij een controle werd een verdikking gezien op mijn hart. Alle alarmbellen gingen direct weer af. Gelukkig bleek dit weefsel schoon. Mijn kans op genezing is reëel volgens de artsen. Iedere dag blijft een gevecht, waarin angst, verdriet en onzekerheid een plek hebben gekregen. Dankzij het HDI kunnen we hier nu beter mee omgaan en proberen we te leven in het nu. Uiteindelijk heeft niemand zekerheid. Wij worden er alleen vaker mee geconfronteerd.
    – Femke

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply