Tijdens hun 43 jaar durende huwelijk was de liefde tussen Ans (63) en Leo (69) bezegeld met vier kinderen en vier kleinkinderen. Ondanks zijn pensioengerechtigde leeftijd werkte Leo nog steeds hard en veel, maar daar kwam in december 2021 ruw een einde aan toen hij ziek uit zijn werk kwam. Hij had koorts en totaal geen eetlust meer.

Een zelftest wees uit dat hij corona had. Ook Ans scoorde positief. En terwijl Ans maar weinig klachten had, werd Leo steeds zieker en moest hij worden opgenomen op de intensive care. Omdat zij op dat moment zelf nog corona had, mocht Ans niet naar het ziekenhuis, maar hun kinderen, en zelfs de zoon die vanwege zijn werk bij de marine op Curaçao zat en halsoverkop naar Nederland was afgereisd, waren erbij toen Leo in slaap werd gebracht.

Tussen hoop en vrees
In eerste instantie leek het op een gegeven moment wat beter te gaan. Leo kwam bij en begon zelfs weer grapjes te maken. Maar een paar dagen later werd Ans gebeld met het advies om snel naar Alkmaar te komen omdat het heel slecht ging met Leo. Ondanks de verschillende familiegesprekken die volgden, hielden Ans en de kinderen zich vast aan het vertrouwen dat Leo gewoon weer beter ging worden. Hun man en vader lag te vechten voor zijn leven. Maar de vooruitzichten waren op een gegeven moment zó slecht, dat Ans en de kinderen zijn uitvaart gingen voorbereiden. Kleding en muziek werden uitgezocht en er werd nagedacht over wat Leo zelf zou willen. Eigenlijk hadden ze het er nooit over gehad wat de ander wilde in een situatie als deze, dus wat zou Leo’s wens zijn: doorvechten of de behandeling staken?
Dat hele proces volgde ik op afstand. Ans had namelijk contact met me opgenomen voor een casting, maar toen Leo’s toestand zo verslechterde, zegde ze onze afspraak af. Ze wilde het niet als hij was overleden. Tot drie keer toe ging het heel slecht met Leo. Zijn longinhoud was nog maar 10% en er werd voor zijn leven gevreesd, en al die tijd bleef ik in contact. Het raakte mij hoe zij elke keer weer heen en weer werden geslingerd tussen hoop en vrees. Toch raakten ze nooit hun vertrouwen kwijt. Ze gaven nooit op. Dat vond ik zó krachtig!

Dankbaarheid
En of het door hun vechtlust en vertrouwen kwam, weet ik niet, maar Leo kwam er weer bovenop. We hebben toen meteen de castings met Ans en twee van de kinderen gepland. Leo was nog erg zwak, maar op wilskracht wist hij toch de castings met Ans en zijn beide zonen uit te zitten. We draaiden de muziek die ze voor zijn uitvaart hadden uitgezocht. Dat was af en toe best emotioneel, maar er werd ook gelachen als er een liedje voorbijkwam dat ze ooit tijdens een karaokeavond hadden gezongen. Er was verdriet en vreugde, maar vooral ook dankbaarheid dat ze dit samen konden doen.
Ook de onthulling, enkele weken later, was prachtig. Op de onderplaat van het beeld van Ans en Leo stond hun mantra, ‘Liefde is…’, omdat ze uit liefde moeilijke beslissingen hebben moeten nemen, die gelukkig goed hebben uitgepakt. Het handbeeld met de zoon uit Curaçao was bevestigd op een oude meerpaal waarin je echt de beweging van de golven zag, en het handbeeld met de andere zoon was een herinnering aan de manier waarop hij de hand van zijn vader vasthield op het moment dat Leo dreigde te overlijden. Vooral dat laatste beeld kwam echt binnen.

Genieten
We zijn intussen een klein jaar verder en het gaat naar omstandigheden goed met Leo, al is er wel duidelijk een Leo vóór en een Leo na corona. Hij is nog steeds aan het revalideren, maar wanneer zijn gezondheidstoestand het toelaat, gaan hij en Ans alsnog hun zoon op Curaçao bezoeken.
Leo heeft tegen me gezegd dat hij eigenlijk veel te veel werkte voordat hij ziek werd. Nu weet hij dat hij rekening moet houden met waar zijn grenzen liggen. Corona was een heel harde les voor hem, zei hij, maar het heeft hem en Ans ook geleerd om onwijs van het leven te genieten!

Jennifer

Omdat Leo ineens hard achteruit ging, heb ik onze afspraak voor de casting afgezegd. Ik wilde alleen een beeld van onze handen laten maken als Leo nog leefde. Daarna bleef jij regelmatig informeren hoe het met ons ging. Dat vond ik zó fijn. Vanaf moment één klikte het gewoon tussen ons. Veel later, toen Leo tegen de verwachting in bleef leven, heeft de casting alsnog plaatsgevonden. We waren allemaal geraakt door de bijzondere manier waarop je dat doet. Heel mooi. Dankjewel Jennifer!

Ans

Zó waardevol
Vanuit haar eigen ervaring met haar stilgeboren zoontje ontdekte Jennifer Heinze hoe waardevol het is om een tastbare herinnering te creëren. ‘Een bodycaster heeft samen met onze handen en zijn handjes en voetjes een handenbeeld gemaakt. Dit heeft mij geïnspireerd om zelf een opleiding tot bodycasting te volgen en nu maak ik beelden voor anderen. Het is zó bijzonder om een tastbare herinnering te maken van iemand die er straks niet meer is of juist van een heel fijne gebeurtenis zoals een zwangerschap of voor een jubileum. Dat raakt me elke keer weer.’