Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Maak er een feestje van, maar laat me niet alleen’
    Rate this post

    Iris was na 6 jaar opnieuw door de kanker in de greep genomen. Ze was thuis. En daar wilde ze blijven. Vriendinnen, familie en kinderen – 7 in totaal – hebben samen de kist beschilderd in het atelier van een vriendin. Wat een prachtig kleurrijk exemplaar is het geworden! Iris bekeek het resultaat op foto’s op haar laptop in bed. Ze kon er niet meer bij zijn.

    In die laatste periode had ze nog veel contact met haar dierbaren. Gedichten lezen, praten, lachen en mooie herinneringen ophalen. Over haar doodgaan zei ze dat het haar tijd was. Haar oudste dochter van 20 zei ‘Mama was nooit bang, voor niemand. Ze was zó sterk.’ Ze wilde – ook als ze overleden was – thuis blijven, op haar eigen bed, en er mochten eigenlijk geen vreemde mensen aan haar zitten; vooral geen mannen in een zwart pak.

    Iris overleed op de eerste dag van de zevende maand; een van de warmste dagen van 2010. Haar slaapkamer lag op de eerste etage, op het zuiden. Wat werd het er warm! De koelplaatmotor loeide en ’s avonds hebben we er twee grote airco’s bij gezet. De ene werd gebracht door twee mannen in pak. Oeps, sorry Iris! Gelukkig konden we de kamer koel houden en Iris lag er prachtig bij, bedekt door een roze doorzichtige doek die haar vriendinnen over haar heen gedrapeerd hadden.

    Als rouwkaart had Iris een vlechtmat bedacht, met roze, rood, oranje en één geel blokje. Het licht van de overkant? De drukker maakte er een prachtige rouwkaart van met het vlechtwerk dat onaf was naar de binnenkant gevouwen. Daar stond ook een gedicht van Toon Tellegen en een foto van een vrolijke Iris terwijl ze omkijkt.

    De dagen vóór de afscheidsdienst waren vol actie. Het huis leek op een duiventil waar vrienden, bekenden en familie bij elkaar kwamen om over Iris en haar leven te vertellen. Wat betekende ze veel voor iedereen door haar overtuiging dat ze aan de andere kant verder ging en niet bang was. Ze heeft haar kinderen een heleboel waardevolle levenslesstof meegegeven, ervan overtuigd dat ze dit meenemen op hun pad. De vader van Iris was ook diep onder de indruk van haar levenskracht en leerde nog steeds van haar. Hij noemde haar ‘rijp’ in de zin van ‘het leven geleefd hebben’ en vond haar klaar voor de volgende stap.

    ’s Nachts sliep er altijd één van de kinderen thuis. Toen de oudste op een ochtend sigaretten wilde halen, vroeg ze me om even te blijven, want mama had hun gevraagd ‘Laat me niet alleen.’

    ‘Geen zwarte pakken’ was een vurige wens. De chauffeur van de rouwauto kwam in spijkerbroek en overhemd met stropdas. Helemaal in stijl…

    Een grote wens van Iris was dat haar zusje met haar samba-band op haar uitvaart kwam spelen bij het naar binnen brengen en het naar buiten gaan. Door de tuin van Ockenburgh roffelden de drummers en dansten ze in hun rode pakken voor de rouwstoet uit. Een prachtige, intense gebeurtenis die een diepere betekenis gaf aan deze uitvaart op die zonnige zevende dag van de zevende maand in 2010.

    Dukky Schreiber
    uitvaartbegeleider

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply
  • Geplaatst door Frans Dieleman op november 11, 2019, 9:17 pm

    Meegeleefd, wensen vervuld, gevoel gevolgd, mooi beschreven. Jij kunt het.

    Beantwoorden →