Hoe kan het dat wij moeite hebben met het ontvangen van een compliment? Waarom krijgen we een onprettig gevoel, blozen we, en zeggen we heel snel ‘Joh, dat stelde niets voor’?

Als kind krijgen we regelmatig complimenten. De sticker van de juf, de krul in het schrift. Het begint al bij de ouders die roepen ‘Goed zo!’. Je zou verwachten dat wij dus al heel jong leren om te genieten van complimenten. Maar wat gebeurt er eigenlijk als je een kind een compliment geeft? Stel: het kind maakt een opdracht en voert deze redelijk foutloos uit. Als juf zul je dit belonen met een krul, een sticker of een ‘Goed zo!’. Kinderhersens maken een beredenering: ‘Heb ik veel moeite moeten doen of was het een makkie?’ In het eerste geval zal je kind het compliment aanvaarden en er misschien van groeien, in het tweede geval sla je de plank volledig mis en is er een onbedoeld neveneffect, namelijk: jij wordt ‘onbetrouwbaar’. Hersens en gevoel zeggen immers dat het geen moeite kostte, dus waarom dan een ‘compliment’? In onze praktijk geven wij nooit complimenten zonder eerst te vragen wat het kind zelf vindt van het resultaat van zijn inspanning. Vervolgens kunnen wij onze waardering geven op het proces, maar nooit op het eindproduct. De simpele vraag ‘Wat vind je zelf?’ geeft ieder kind in elke situatie de mogelijkheid om zijn eigen presteren te beoordelen en daarna onze goedkeuring op het proces te ontvangen. Hierdoor krijgen kinderen een kans om zelfvertrouwen te ontwikkelen en leren ze om te gaan met ‘complimenten’.