Ik knijp mijn ogen dicht tegen de lage februari-zon en aai mijn jongste zoon over zijn bol. Matheo zit op zijn hurken bij ons bloemen­perkje, met zijn handen in de grond om bollen te poten.

‘Maham!’

Geïrriteerd haalt hij zijn hand door zijn haar, niet beseffend dat hij daardoor een hele veeg klei in zijn haar smeert. En dat is maar goed ook, want hij is dan misschien pas ­zeven, ijdel is hij al wel. Natuurlijk weet ik best dat ik niet aan zijn haar mag komen, maar dat is precies de reden dat ik het toch doe. Als moeder heb je nou eenmaal ­bepaalde rechten.

Zomerbollen
Ik ben geen mens om in de tuin te werken. Nooit geweest ook. Ik zit liever in de tuin. Het werk is meer de taak van mijn man, die met liefde ieder plantje een plekje geeft en onderhoudt. Maar deze dag kriebelt de lentezon en vind ik dat ik hem toch een handje moet helpen. Een ochtendje met mijn handen in de klei levert vanzelfsprekend een prachtige bloemenzee op en ook nog eens een blije man.

In de schuur heb ik een zak met bollen gevonden met de prachtige naam Ranunculus Asiaticus. Zomerbollen. Matheo vindt het leuk om te helpen, dus we maken er gelijk een beetje qualitytime van. Hij graaft de gaten, ik vul ze met bollen. Stiekem geniet ik best van het lichte buitenwerk en ik neem me voor om me eens wat meer te verdiepen in de tuinwerkzaamheden van Marco. Misschien kan ik er wel letterlijk een nieuw hobby bij kweken! Voldaan gooi ik de gaten dicht die Matheo zo zorgvuldig heeft gegraven.

Klussende mannen en vrouwen
Diezelfde avond zit ik alleen op de bank. Marco is nog niet thuis, dus ik heb hem nog niet op de hoogte kunnen brengen van onze noeste arbeid. Maar met mijn nieuw ontdekte hobby in mijn achterhoofd stem ik wel alvast de televisie af op een aflevering van een commercieel huis- en tuinprogramma. Klussende mannen en vrouwen trekken aan mijn oog voorbij, met de meest prachtige resultaten. Een zolder wordt opgeknapt en een volwaardig kantoor en een tuin worden omgedoopt tot een soort Japanse binnenplaats.
Als het programma wordt afgesloten, spreekt echter tot mijn grote schrik de presentator de woorden ‘In april, als alle vorst uit de grond verdwenen is, kunt u weer bollen gaan poten. Daarom gaan wij volgende week vast eens kijken wat dit voorjaar de trend gaat worden in bollenland.’

Gaat het goed?
Ik heb dus gewoon Marco’s prachtige Ranunculus ­Asiaticusbollen anderhalve maand te vroeg in de grond gestopt! En natuurlijk, precies op dat moment komt mijn geliefde echtgenoot binnenlopen. Hij geeft mij een kus en ziet mijn verschrikte ogen.

‘Gaat het goed met je?’ vraagt hij licht bezorgd.

‘Ja prima’, lach ik snel terug naar hem. ‘Ik bedenk me alleen nét iets dringends dat ik morgen moet doen… Je bent precies op tijd thuis voor de koffie.’

Terwijl ik langs hem loop, aai ik mijn man over zijn bol. ­Terwijl hij geïrriteerd zijn lokken weer recht legt, probeer ik me krampachtig te herinneren hoeveel bollen er in het zakje hadden gezeten en bereid ik me geestelijk voor op nog een ochtend met mijn handen in de klei.

– Marije

Marije Klein is schrijfster, ­blogger en online publicist. Elk seizoen schrijft zij een column ForYou.