Hoe lang had ik al dat toekomstbeeld dat ik eens een gezin zou vormen, moeder zou worden en later oma. Hoe oud zal ik zijn geweest? Drie, vier jaar toen ik met mijn vader wilde trouwen en al snel duidelijk werd dat, dat niet kon. Later zou ik wel, net als mijn moeder, een man tegenkomen, trouwen en kinderen krijgen. Toen ik ouder werd bedacht dat ik het anders zou doen dan mijn moeder, maar nog steeds was het vanzelfsprekend dat trouwen en kinderen krijgen deel zou uitmaken van mijn leven. En dan loopt het leven anders.

Gaandeweg mijn leven en de keuzes die ik maakte, stelde ik mijn toekomstbeeld bij. Ik zag mijzelf op mijn 30ste getrouwd en een gezin met 3 kinderen. Dat aantal veranderde later in 2. En hoe ouder ik werd, hoe meer ik mij realiseerde dat ook twee, te hoog gegrepen was. Ik deed er alles aan om een geschikte partner te vinden. Maar het lukte niet. ­Misschien dan maar alleen. In ieder geval één keer de ervaring van het zwanger zijn, baren en borstvoeding geven. Die typische babygeur van mijn eigen kind op kunnen ­snuiven en de zachte donzige haartjes kunnen voelen. ­Telkens stelde ik mijn toekomstbeeld bij, maar het duurde lang voor ik het echt los kon laten.

Noodgedwongen moest ik stilstaan. Ik had te hard gewerkt om de pijn niet te voelen en gevoelens lang weggedrukt. Ik was er ontzettend bang voor. Met het toelaten van het verdriet, voelde ik mijzelf wegglijden in een ongekende leegte en eenzaamheid. Het ene moment klampte ik mij vast aan strohalmpjes hoop, het andere moment wilde ik verder met mijn leven. Er was dubbelverdriet: partnerloos en kinderloos. Realiseren dat ik de jaren ervoor eigenlijk aan de zijlijn van mijn eigen leven heb gestaan, deed pijn. Het leek alsof ik op een reservebankje zat, ik leefde mijn leven, maar eigenlijk wilde ik dat mijn leven anders was.

Het doorwerken van dit rouwproces met behulp van ­therapie, tekenen en schrijven, gaf ook een enorme rust. Zo is het nu, zo is mijn leven, er is geen partner en er zal nooit een kindje rondlopen dat mij ‘mama’ noemt. Dit proces was als een ontdekkingsreis. Een reis waarin het belangrijk was om mijzelf te verbinden met het verlies en de betekenis ervan te ervaren. Opnieuw de verbinding met mijzelf en met mijn leven aan te gaan. En nu ga ik ervoor! Ik sta weer aan het roer van mijn leven!

Een kinderwens is een individuele wens en heeft voor verschillende mensen een andere betekenis en intensiteit. Wanneer deze wens onvervuld blijft, is ook het verwerkingsproces voor een ieder verschillend. Als ervaringsdeskundige en coach begeleid ik je in dit proces, zodat je op eigen kracht je leven weer betekenis kunt geven.