Zachte handen op mijn lichaam, warm en liefdevol. Handen die ervoor zorgen dat ik me weer kan ontspannen, die me energie geven. Wat verlangde ik daar weer naar. Ze zijn zo anders dan de handen die ik de laatste tijd gevoeld heb. Van de arts, de laboranten, de mensen op de röntgen. Dat waren harde handen, handen die knepen en voelden, prikten en me pijn deden.

Al jaren ga ik regelmatig naar Marleen Bos van Blauwe Dolfijn voor een ontspanningsmassage, heerlijk! ­Vanwege pijnklachten was ik echter al een tijd niet geweest. De huisarts stuurde me door en na allerlei onderzoeken kwam de uitslag: botkanker. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Hoe had mijn lichaam me zo in de steek kunnen laten! Hoe had dit kunnen gebeuren en waaróm? Die vragen bleven maar door mijn hoofd malen, maar daarnaast voelde ik ook een enorme strijdlust in mezelf. Dit gevecht ga ik winnen, ik wil leven!

Op dit moment zit ik volop in de medische molen. Ik ben moe en gespannen door de behandelingen en alle emoties van de afgelopen tijd. En ineens verlangde ik zo naar de warme en liefdevolle handen van Marleen. Ik had geen idee of een massage wel mocht nu ik kanker heb, maar ik heb Marleen gewoon gebeld. Ze stond er meteen voor open, maar ze drong er wel op aan dat ik het eerst even met mijn arts zou overleggen. Dat heb ik gedaan en hij had geen bezwaren, zolang er maar op een zachte manier gemasseerd werd. Ik heb gelijk een afspraak gemaakt bij Marleen. Vanmiddag kon ik bij haar terecht. De behandeling was heerlijk, wat heb ik dit gemist! We hebben gelijk een aantal nieuwe afspraken gepland. Nu heb ik tussen de chemokuren door iets om naar uit te kijken.
– Kim