Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Omgeving waar je jezelf kunt zijn’
    Rate this post

    Onderzoek heeft uitgewezen dat veel mensen met kanker niet op de hoogte zijn van het bestaan van inloophuizen, of dat zij geen realistisch beeld hebben van wat daar gebeurt en mogelijk is. Bovendien brengen verwijzers maar in een kwart van de gesprekken met hun patiënten de mogelijkheid van het bezoeken van een inloophuis ter sprake. Terwijl mensen die de stap wél hebben gezet over het algemeen bijzonder tevreden zijn over de ontvangen ondersteuning. Zoals Marlene van Buuren.

    In mei 2014 is onze schoonzoon acuut zeer ernstig ziek geworden door een bacteriële infectie. We hebben weken in angst geleefd of hij het zou gaan redden. Onze wereld stortte in. Alles draaide maandenlang om de zorg om en voor hem. Half juli 2014 werd ik oma van een prachtige kleindochter. Vol verwondering hebben we haar verwelkomd in ons leven. Kleine Roos, zo mooi, zo nieuw. Half augustus 2014 kreeg ik de diagnose ‘borstkanker’. Mijn eerste reactie was: ‘Dat kan niet. Ik ben net oma geworden…’ (alsof dat iets uitmaakt). En dan opeens zit je in die achtbaan van onderzoeken, behandelingen en radeloosheid. Onze wereld donderde opnieuw in elkaar. Op advies van mijn behandelend arts ben ik heel goed voor mezelf gaan zorgen: elke dag naar buiten en een uur wandelen met mijn hond, mijn rust op tijd nemen, goed blijven eten en drinken. En vooral leuke dingen blijven doen. Dit alles voor zover mogelijk. Ik heb me volledig gestort op mijn behandeling: het gehele traject van chemo, operatie, bestraling en nabehandeling. Zoals mijn moeder zei: ‘Zet je angst om in vertrouwen.’ Dat is mij zeker gelukt… Maar toch liep ik na alle behandelingen ‘vast’, en ik ben bij inloophuis Debora naar binnen gestapt. Ik trof een coach die alles met mij inzichtelijk maakte en bij wie ik mijn gevoelens kon uiten. Daar heb ik het zetje in de rug gekregen om de draad van het dagelijks leven weer op te pakken. Bij Debora zijn diverse activiteiten. Er is voor ieder wat wils. Ik heb er een aantal geprobeerd en gekozen wat het best mij paste. Het is een prettige, huiselijke omgeving waar je jezelf kunt zijn, juist in je kwetsbaarheid. Deze stichting wordt gedragen door vele vrijwilligers die ik allen een warm hart toedraag. Vandaar dat ik ze allemaal onlangs heb uitgenodigd voor een etentje in mijn pannenkoekenrestaurant in Pijnacker, waar ik voorzichtig weer de draad aan het oppakken ben.
    Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Ik mag nog langdurig aan het infuus in verband met de nabehandeling. Mijn schouder doet nog niet wat ik wil, mijn energie is nog niet wat het was en af en toe ben ik onzeker over de toekomst. maar het belangrijkste is: IK LEEF! Niemand heeft de zekerheid voor morgen. Wat de toekomst brengen moge: ik ben niet alleen. Nooit! In vertrouwen zie ik de toekomst tegemoet. Mijn kleindochter wordt ‘grote zus’ en onze dochter is getrouwd met de man die vorig jaar zo ernstig ziek was.
    Leve het leven!

    Liefs, Marlene van Buuren

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply