Ze belt me op en haar stem klinkt wat schuchter. Ze weet eigenlijk niet zo goed wat ik voor haar kan betekenen, maar haar vriendin had haar aangeraden contact met mij op te nemen.

Ze heeft geen rouw, want er is niemand overleden. Ze heeft alleen maar borstkanker. Misschien zelfs ‘gehad’, want de operatie en bestralingen zijn al achter de rug en de kanker lijkt nu weg. Dan is alles toch weer goed? Dan moet ze toch juist heel blij zijn? Dat heeft toch niets met rouw te maken? Ik hoor dat ze vol vragen zit en haar eigen emoties niet begrijpt. Ik vertel haar dat elk soort verlies rouw geeft. Je kunt rouwen na een echtscheiding, een ontslag, een miskraam of een overlijden. Maar je kunt dus ook rouwen om het verlies van je gezondheid en het verliezen van wie je was voordat je ziek werd. Ze begint zachtjes te huilen.

We maken een afspraak bij haar thuis. Ik begin altijd met een gratis intakegesprek om te kijken of er van beide kanten een klik is. Die is er gelukkig en dus kunnen we de week daarna starten met de sessies. Ik laat haar het hele verhaal vertellen. Daarbij let ik goed op wat zij zegt, maar vooral ook wat ze niet zegt. Ik probeer haar gevoel bij haar verhaal te achterhalen en help daarbij door bepaalde vragen te stellen. Alleen al het normaliseren van haar gevoelens geeft bij haar opluchting.

Als je na een ernstige ziekte beter wordt, denkt de omgeving vaak dat het daarmee klaar is. Het is dan ook niet raar dat je je erg alleen kunt voelen in je verdriet en het ontbreken van blijdschap. Al die tijd dat je je in de rollercoaster van ziek zijn bevond, schakelen je lichaam en je geest over op de overlevingsstand. Er is geen tijd voor emoties, dus die parkeer je even. Er komt pas ruimte om te voelen als de rollercoaster tot stilstand is gekomen.

Door haar veel over het hele proces te laten praten en haar daarbij ook te laten voelen, komt ze stap voor stap verder. Ze leert hoe ze meer in het ‘nu’ moet blijven en het verleden moet laten voor wat het is. Ook leert ze om zich minder druk te maken over de toekomst, want dat is zonde van haar energie. We doen samen wat ontspanningsoefeningen die haar helpen als haar gedachten toch met haar op de loop gaan en ze de slaap niet kan vatten. Na acht gesprekken vertelt ze me dat ze me niet meer nodig heeft. Ze kan verder zonder mij. En dat is de mooiste boodschap die ik kan krijgen!