Als 21-jarig meisje begon Monique Delfgaauw als receptiemedewerkster bij Lommerrijk, dé evenementenlocatie in Rotterdam sinds 1880. Inmiddels zit de 55-jarige Rotterdamse zakenvrouw van het jaar 2018 op de directeursstoel van de horecagelegenheid met 50 medewerkers aan de Bergse Plas. Met een dergelijke indrukwekkende groei in haar carrière mag Monique zich met recht een ‘selfmade woman’ noemen.

Hoe is het allemaal begonnen?
Nadat ik mijn vwo-diploma had behaald, wilde ik eerst een jaar gaan werken voordat ik ging studeren. Via het uitzendbureau kwam ik bij Lommerrijk terecht. Ze vroegen een duizendpoot die de receptiemedewerkster kon vervangen tijdens haar zwangerschapsverlof. Lommerrijk viel toen nog onder Sporthuis Centrum, maar werd niet lang daarna verkocht aan een andere eigenaar. Omdat hierdoor het hoofdkantoor wegviel, moest er van alles worden opgezet. Er moest structuur aangebracht worden. Ik heb altijd een groot verantwoordelijkheidsgevoel gehad, kon goed multitasken en durfde beslissingen te nemen. Daardoor groeide ik door van hoofd receptie en hoofd huishoudelijke dienst tot hoofd algemene zaken, adjunct-directeur en uiteindelijk directeur.

Wanneer heb je tijd voor andere dingen?
Privé en werk lopen bij mij door elkaar. Eigenlijk is dat altijd zo geweest. Toen mijn oudste zoon werd geboren, ben ik een tijdje wat minder gaan werken, maar ik had wel opvang thuis. Ik heb steeds dichtbij de zaak gewoond, dus als er wat was met mijn twee jongens, kon ik snel bij hen zijn. Toen ze nog klein waren, hielp ik ook wel op school en zorgde ik ervoor dat ik ’s avonds thuis was. Dan was ik er voor hen en zodra zij op bed lagen, kon ik nog een paar uur werken. Je moet gewoon zorgen voor balans. Mijn zoons zijn nu 20 en 16 jaar en leiden inmiddels natuurlijk hun eigen leven. Maar toch is er nog ruimte om zo nu en dan samen iets te ondernemen, zoals een heerlijke vakantie naar Thailand deze zomer. Het gaat niet om kwantiteit, maar om kwaliteit.

Waarom heb je je aanvankelijke plan om verder te studeren laten varen?
Ik zou in eerste instantie maar zeven maanden bij Lommerrijk werken. Na de overname werd dat verlengd naar anderhalf jaar omdat er zoveel geregeld moest worden. Ik had het ontzettend naar mijn zin en kreeg zoveel kansen aangereikt. Het was voor mij één grote uitdaging en ik wilde er niet meer weg.Later heb ik me best wel eens onzeker gevoeld over het feit dat ik geen afgeronde vervolg­opleiding heb. Het studentenleven ben ik daardoor natuurlijk ook misgelopen. Ik zie nu bij mijn oudste zoon die aan de Hogere Hotelschool studeert hoe geweldig dat is. Dat stuk heb ik gemist, maar aan de andere kant heb ik wel een fantastische baan. Ik heb het onwijs naar mijn zin!

Waar onderscheid jij je in van anderen?
Door hard te werken, wil ik het goede voorbeeld geven. Is het druk op een afdeling? Dan steek ik gewoon de handen uit de mouwen en help ik mee. En dat vind ik nog leuk ook! En verder elke dag weer met mijn enthousiaste collega’s de gast centraal zetten. Daar moet je alles voor willen doen. De medewerkers zijn je ‘interne gasten’, dus ook zij zijn ontzettend belangrijk. Ik heb met al mijn vijftig medewerkers een internal branding traject gedaan. Dat houdt in dat je van binnenuit doet wat je naar buiten belooft. Een dergelijk traject wordt meestal alleen met een managementteam gedaan, maar ik vond het belangrijk dat al onze mensen echt vóélen waar we voor staan. Als je iets doet, moet je het goed doen.

Wat is jouw gouden tip voor de lezer?
Volg je hart, blijf erin geloven, wees gedreven en geef niet op. Je moet het paard vóór de wagen spannen. Wat ik daarmee bedoel? In de 34 jaar dat ik hier werk, heb ik nooit om een andere functie of salarisverhoging gevraagd. Dat was ook niet nodig, want ik heb nooit afgewacht, maar juist de kansen die zich voordeden gepakt. Met een negen-tot-vijf-mentaliteit kom je er niet. Je moet investeren in jezelf en niet in ‘ja, maar…’ en kaders denken. Nee, je moet juist gedreven zijn en jezelf laten zien. Dicht bij jezelf blijven en vragen stellen. Domme vragen bestaan niet. En wees niet bang om fouten te maken, want ook daar leer je weer van.

Wie is jouw rolmodel?
Privé gezien is dat mijn moeder. Mijn ouders hadden een eigen zaak en werkten zes dagen in de week. Toch was mijn moeder er altijd voor ons. Ze wist het moederschap perfect te combineren met haar werk. Als ik haar belde omdat er iets op school was gebeurd of omdat ik verdrietig was, kwam mijn moeder meteen naar huis. Dat vind ik belangrijk en daarin is ze mijn grote voorbeeld geweest. Op zakelijk gebied is mijn voormalige werkgever en oud-directeur van Lommerrijk mijn rolmodel. John Laan heeft mij de ruimte gegeven en stimuleerde me om dingen op te pakken. Hij heeft me geleerd welk doel ik wilde behalen. Ik hoop ook zo’n voorbeeld voor mijn mensen te mogen zijn.