Je wilt een kind niet confronteren met een ernstige ziekte. Helaas komt dit toch voor in sommige gezinnen. Het gezin draait niet meer volgens het normale ritme zoals iedereen gewend is.

Neem bijvoorbeeld Bas van 7 jaar. Zijn zusje is  4 jaar. De moeder van Bas is ernstig ziek en  ligt in het ziekenhuis. Papa is daar vaak, en  dan zijn oma en opa bij Bas en zijn zusje.  Bas gaat soms ook samen met zijn zusje op bezoek bij zijn moeder. Hij vindt het fijn om mama te zien, maar hij vindt het niet fijn in het ziekenhuis. Bas vindt het ook niet fijn dat papa zo weinig thuis is. Zijn vader gaat bijna nooit meer mee naar voetbal, terwijl hij er elke zaterdag altijd was.
Bas laat niet merken hoe hij zich voelt. Het is allemaal al erg genoeg voor papa en mama… Nog meer problemen mogen ze niet hebben. Hij redt zich wel.

Bas laat zijn gevoelens niet zien; wil zijn (groot)ouders niet tot last zijn. Eigenlijk gaat hij voor ze zorgen. Er is geen ruimte om te rouwen over de situatie die eens zo anders was, nog los van het verdriet om de ziekte van zijn moeder.
Niet zo gek dat kinderen in een dergelijke ­situatie kunnen vastlopen op school, ruzie met vriendjes gaan maken zonder reden, lichamelijke klachten krijgen of slecht slapen.
Kinderen als Bas hebben een uitlaatklep nodig voor hun emoties om te verwerken wat er allemaal gebeurt. Speltherapie biedt deze mogelijkheid.