In 2000 ben ik gestart met de opleiding tot uitvaartverzorger bij de STIVU, op dat moment de enige door het ministerie van Onderwijs erkende opleiding. Na het behalen van mijn diploma ‘Uitvaartverzorger’ ben ik bij een landelijke uitvaartonderneming gaan werken. Daar heb ik het vak geleerd, in de breedste zin van het woord. Zo was ik behalve uitvaartverzorger ook algemeen medewerker. Dat houdt in dat ik werd ingezet bij het over-brengen van overledenen, verzorging en rouwrijden. Daarnaast heb ik veel aanverwante cursussen kunnen volgen, zoals restauratietechnieken, maar ook make-up bij de over-ledene. Bij restauratietechnieken hebben mensen ernstige verwondingen. Deze worden zodanig hersteld, dat afscheid nemen mogelijk wordt. 

Ik werk samen met Overledenen Zorg Nederland. Die is onder andere gespecialiseerd in het lichte balsemen (thanatopraxie). Wij zullen dan ook altijd alles op alles zetten om, wanneer een overledene door bijvoorbeeld een ongeluk is overleden, de nabestaanden in staat te stellen toch afscheid te laten nemen. Al is het maar van een hand: het is zó belangrijk.

In de bijna tien jaar dat ik voor de landelijke uitvaartorganisatie heb gewerkt, heb ik veel ervaring opgedaan en niets is mij dan ook vreemd. Uitvaarten met de koets, bakfiets, motorfiets, gewone fiets of met de uitvaartbus: alles is wel een keer voorbijgekomen.

In mijn zeventien jaar als uitvaartverzorger heb ik veel families mogen begeleiden, en nog steeds kom ik weer nieuwe dingen tegen. Moet ik iets regelen op een nieuwe locatie? Dan ga ik er op voorhand heen om de situatie te bekijken. Ik hou niet van verrassingen en hou van een goede voorbereiding, maar ik kan ook heel snel schakelen. Nu werk ik alweer ruim zeven jaar als zelfstandig uitvaartverzorger. Mij wordt vaak de vraag gesteld: ‘Word je er zelf niet verdrietig van?’ ‘Soms wel’, antwoord ik dan. En dat is niet alleen bij jonge mensen of kinderen. Ook wanneer er mensen op latere leeftijd overlijden, en er een partner achterblijft, dan kan ik daar erg door geraakt worden. Oudere mensen hebben vaak niet meer de kracht om hun leven weer op de rails te krijgen. Ook merk ik dat muziek mij veel meer kan raken dan voorheen. Het belangrijkste wat ik heb geleerd in de jaren als uitvaartverzorger is dat het leven eindig is: pluk de dag! Stel niet uit tot later, want als later eerder komt, ben je te laat! 

Als ik na een uitvaart thuiskom, dan neem ik de hond mee om een flink stuk te lopen en mijn hoofd leeg te maken. Ik schaam mij niet voor mijn tranen, maar probeer altijd professioneel te blijven. Uitvaartzorg is en blijft mensenwerk.

Harma Bodde