‘Leerplichtig zijn doet hij wel als hij 5 jaar is’ dacht ik, toen ik besloot een droom waar te maken door een maand naar Indonesië te gaan met mijn 4-jarige zoon Sasha. Niet de all-inclusives op Bali – alhoewel ook geen straf – maar eilandhoppen met lokaal vervoer, dagelijks wisselende Homestays, een backpack en een dosis ‘we zien wel’. Waar de Nederlandse ‘Hoe lang nog? Zijn we er bijna?’-mentaliteit van Sasha al snel als sneeuw voor de zon verdween.

Indonesië: in een maand elkaar in een vogelvlucht leren kennen. Ben van je gaan houden. Wat ben je warm – ja, ook letterlijk. En Flores zo puur. Maar ook wat buitensporig. Bali, wat ben je lelijk van dichtbij zeg. Witte stranden en een blauwe zee in de boekjes, maar in werkelijkheid een zee vol plastic, stranden gevuld met afval en een lokale bevolking die meer toerist is geworden dan lokaal gebleven. Toch heb je me. Ik geef het toe. Maar Lombok, ja, prachtig in de details. In zijn natuur. Mijn kind is omarmd door je. Op iedere hoek van de straat kreeg hij een aai over zijn bol, knipoog of een dikke por waarmee hij uitgedaagd werd om te stoeien.

Indonesië laat voor mij zien dat samenleven met verschillende groeperingen vredelievend kan, en respect voor elkaars verschillen de boventoon voert. Natuurlijk weet ik dat ook hier een wereld achter de schermen is. En dat Indonesië bloeddorstig is geweest tussen verschillende religies. Maar ik kan alleen vertellen wat ik waarneem. En dat het verbeterd lijkt.

In Java beklommen we midden in de nacht de Ijen vulkaan. Waar we in het donkerblauwe vuur zagen. Alhoewel Sasha in eerst instantie meer oog had voor slapen, opende hij zijn ogen en heeft hij het tot vandaag de dag nog over ‘het blauwe vuur’. Terwijl zijn klasgenoten hem vriendelijk erop wijzen dat blauw vuur niet bestaat. Een indrukwekkende ervaring. De Bromo daarentegen is, los van de grijse massa door het zand, een massa aan toeristen en verkopers. En alleen al dat het naar rotte eieren rook, maakt dat Sasha er niet naar terug zou willen. Het is beslist een gevalletje ‘highlow’ in plaats van wat Lonely Planet bestempelt als ‘highlight’.

Ook sliepen we in Java bij een lokale familie in Jember doordat we letterlijk van de straat geplukt waren bij een lokale supermarkt. Sasha speelde daar met lokale kinderen en ik ervaarde hoe het was bij een islamitische familie. Dit klinkt misschien cliché, maar dit was absoluut een van de hoogtepunten van de reis.

Verder deden we op Bali een paraglidingtocht in het kader van ‘je kan maar zeggen dat je het gedaan hebt’, en meden we vooral plekken als de Monkey tempel in Ubud. Ubud was leuk voor een lekker hapje en drankje, maar verder niet bijzonder. Of moet ik de bieravond met een stel leuke mannen meerekenen met mijn Ubud-ervaring? In dat geval…

Reizen met je kind wil ik iedereen aanraden. Het is bijzonder om de wereld te mogen ontdekken vanuit twee perspectieven. Samenleven in het moment en me daar bewust van te zijn. Nu juist dat gaat me in Nederland slecht af. Hier ben ik namelijk altijd weer bezig met het verleden of de toekomst. Fotografie is voor mij een middel om bewust ‘in het moment’ te stappen. Te observeren. Dingen te vangen in mensen die me roeren. Niks intrigeert mij zoals blikken van mensen dat kunnen doen. Dat is dus ook iets wat ik in Indonesië met beide handen heb omarmd – en mijn camara dus ook. Tussen het gesjouw met speelgoed en tassen, en het plezier in, heb ik een paar mensen weten vast te leggen. In het moment. Nu, een moment later, is het tijd om het te delen.

– Coco Broeken –