Zonnetje, maantje, A-, B-, C-niveau, rode pet, witte pet… Wat als jij een gloeilampje of zeldzame plant bent en een paars hoedje op hebt?

De kinderen in mijn praktijk voor psychosociale hulpverlening en kindertherapie weten vaak precies wat anderen van hen vinden: ‘Als ik een A heb, mag ik meedoen aan de kangoeroewedstrijd’, vertelt zo’n zevenjarig manneke je dan terwijl hij modder maakt in de waterbak. Er zijn helaas weinig kinderen die nog zélf weten wie ze zijn. De beleving van zichzelf sluit niet aan bij wat anderen zeggen, dus ze kloppen blijkbaar niet. En dat is angstig. Als binnenwereld en buitenwereld niet op elkaar aansluiten, kiest een kind gedrag om een brug te bouwen: aanpassen, conformeren, rebelleren en/of isoleren. Want dan hoor je er ten minste een beetje bij. Of helemaal niet, maar dat is voor sommigen beter dan een beetje niet.
Als therapeut ben je opgeleid om kinderen te helpen met problemen en afwijkend gedrag waar zijzelf of anderen last van hebben.
En problemen zijn er. Hoe kan een kind nog de weg vinden in alle verwachtingen, toetsen, en niet te vergeten de verwachtingen die de media ons opdringen over kleding, mode en speelgoed? Tel daarbij op werkende ouders die moe thuiskomen en moeite hebben dan nog echt te luisteren naar hun kinderen, wisselende opvangadressen, parttime leerkrachten enzovoort. En het kind raakt het spoor bijster. Als je als therapeut met zo’n kind op weg mag, dan gebeurt er iets bijzonders met het kind, met de ouders, met jezelf. Er ontpopt zich een uniek mensenkind dat in geen enkel hokje past. Één keer zul je dit kind krijgen; één keer zal er op aarde zo een mensje rondlopen. Uniek.