Springen, rennen, lachen en daarbij urine verliezen. Ondanks dat veel vrouwen het herkennen, rust op urineverlies (ofwel incontinentie) een taboe. Dikwijls denken vrouwen dat het erbij hoort of ze schamen zich en vermijden daardoor activiteiten die ze leuk vinden. ‘Jammer’, vindt Sanne van Leijsen, gynaecoloog in Máxima MC. ‘Er is namelijk vaak wat aan te doen.’

Hoeveel vrouwen hebben er last van?
‘Ongeveer 1 op de 4 vrouwen krijgt last van urineverlies.’

Urineverlies is een taboeonderwerp. Hoe merk jij dat?
‘Veel vrouwen blijven (jaren)lang met hun klachten rondlopen, voordat ze bij mij terechtkomen. Deels heeft dat met schaamte te maken, maar er wordt ook vaak gedacht dat het erbij hoort en er wel geen oplossing voor zal zijn. Die is er vaak wel. Daarom moedig ik vrouwen aan naar de huisarts te stappen, als zij hinder ervaren.’

Hoe kan het dat je bij inspanning urine verliest?
‘Door bijvoorbeeld springen of hoesten wordt de druk in de buik groter. Normaal gesproken vangen de bekkenbodemspieren deze druk op. Als die niet sterk genoeg zijn, wordt de plasbuis onvoldoende ondersteund en treedt er urineverlies op. Goede ondersteuning van de plasbuis, vanuit de bekkenbodemspieren, is dus belangrijk. Hiernaast kan onvoldoende sluiting van de kringspier van de plasbuis de oorzaak zijn. Soms is het een combinatie van deze oorzaken.’

Waarom hebben vrouwen er vaker last van dan mannen?
‘Door schade tijdens een bevalling of door het ouder worden, biedt de bekkenbodem minder ondersteuning, met urineverlies als gevolg. Mannen hebben met name last van urineverlies na een prostaatoperatie.’

Welke (andere) vormen van urineverlies zijn er?
‘De meeste vrouwen hebben last van inspanningsincontinentie: urineverlies bij inspanning. Verder bestaat er ook aandrangincontinentie. Hierbij komt de drang om te plassen ineens opzetten. Doordat deze niet te onderdrukken is, moet je heel vaak plassen en treedt er urineverlies op. Soms is er sprake van een combinatie van beide vormen. Als vrouwen sinds de bevalling last hebben van urineverlies, dan is dat overigens 9 van de 10 keer inspanningsincontinentie.’

Wat is eraan te doen?
‘Dat is afhankelijk van de mate van ernst van het urineverlies. Er zijn meerdere opties, zoals bekkenfysiotherapie en een TVT-O-operatie waarbij een steunbandje wordt geplaatst.’

Hoe verloopt zo’n TVT-O operatie?
‘Het TVT-bandje ondersteunt de plasbuis. Het bandje wordt via de schede door een klein sneetje onder de plasbuis geplaatst. De uiteinden van het bandje komen via de liezen naar buiten. Het bandje ligt er spanningsvrij en moet verlittekenen. Dit duurt één tot twee weken. Daarna kunnen alle activiteiten weer opgepakt worden. Het is een korte ingreep: op dezelfde dag van de operatie mag je alweer naar huis. Bij 85% van de vrouwen is het (ernstige) urineverlies met deze operatie verholpen. Ruim 90% merkt verbetering van de klachten.’