Een paar maanden geleden lag een van onze parkietjes, Olaf, dood in de kooi. Jintel nam het in eerste instantie nuchter op. ‘Gelukkig was het mijn lievelings-vogeltje niet mam, dus valt het wel mee hè?’ Ik ben een beelddenker en moest moeite doen om me niet voor te stellen hoe het zou zijn als ik deze reactie bij nabestaanden zou horen. 

‘Gaan we Olaf dan begraven of cremeren?’ was de vraag die bij Jintel vrijwel gelijk opkwam. Tja, als jouw mama een ‘rouwmens’ is (zo noemt ze mijn beroep), dan weet je natuurlijk van de hoed en de rand. Het werd een begrafenis na de uitleg waarom Olaf niet met een staatsie naar het crematorium kon. Wel kreeg Olaf een met zorg versierde wade van toiletpapier. We hebben haar begraven aan de oever van de Oude Maas.

Ik denk niet dat Olaf deze staatsbegrafenis in haar wilsbeschikking had opgenomen. Bij de grafrede schoot Jintel vol en kwamen er dikke tranen. Ze had het toch wel erg zielig gevonden, al die verdrietige woorden, waarna ze vijf minuten later weer over de dijk naar huis huppelde.

Naast uitvaartverzorgster ben ik ook moeder van twee kinderen, waaronder een dochter van 5 jaar. Ze weet niet beter dan dat ik dode mensen help en verdrietige mensen troost. We lezen soms samen uit ‘Kikker en het vogeltje’. Af en toe komt er ‘ns een vraag, maar verder laat ik haar beleving vrij en maken we er vooral geen taboe van. Ik merk wel dat ze op een heel ontspannen manier met het onderwerp ‘dood’ omgaat. Doodgewoon vindt ze het, maar ze beseft ook de ernst van een verliessituatie. Als ze zelf met een verlies-situatie te maken krijgt, benadert zij deze zoals ze die kent vanuit mijn werk, en dat geeft bijzondere gesprekken. Natuurlijk wil ze later ook een ‘rouwmens’ worden, maar ach, daar ben je dan ook 5 jaar voor.

– Evelien Ligthart

‘Men kiest voor mij en niet voor een bedrijf’

Evelien Ligthart: ‘Ik ben een mensenmens en altijd bezig. Als ik iets doe, doe ik het met mijn hart. Ik woon met mijn twee kinderen in de Albrandswaard en werk met grote voldoening als uitvaartverzorgster en rouwdeskundige in Regio Rotterdam, Nissewaard en de BAR gemeenten.

Voordat ik als uitvaartverzorger ging werken, vond ik dat ik eerst veel kennis moest opdoen over rouw, emotiehantering en de uitvaartbranche. Zo heb ik verschillende studies afgerond en gezorgd voor de nodige werkervaringen op verschillende plekken binnen het werkveld van de uitvaart. Van mortuarium-beheer tot cremeren en van overledenenverzorging tot rouwbegeleiding: ik heb het allemaal mogen doen. Mijn visie is dat men voor mij kiest en niet voor een bedrijf. Ik vind dat men mag weten wie er komt en dat dat moet klikken. Ik behandel mijn cliënten zoals ik zelf behandeld zou willen worden en zoals ik mijn eigen familie zou behandelen. Inleving en betrokkenheid zijn daarbij belangrijk, zonder oordeel of mening. Ik vind het mooi om een familie in hun cultuur of ritueel te volgen, op zoek te gaan naar de familiaire tradities en op die manier een passend en persoonlijk afscheid te realiseren, waar de nabestaanden op kunnen leunen.’