Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Wat gaat er in zijn koppie om?
    Rate this post

    Doodgaan hoort bij het leven. Helaas beperkt het zich niet alleen tot mensen die op hoge leeftijd, na een lang en gelukkig leven, in hun slaap komen te overlijden. De rauwe werkelijkheid is anders. De dood treft ook mensen in de bloei van hun leven: kinderen, adolescenten en ouders van een jong gezin. Mensen die nog helemaal niet gemist kunnen worden.

    Als de dood voor onszelf als volwassenen al zo moeilijk te bevatten is, hoe moet het dan wel voor een kind zijn? Wat gaat er in zo’n koppie om? Hoe vertel je dat mama erg ziek is en misschien wel doodgaat? Wat moet je wél en wat juist níét vertellen. Hoe moet je een kind voorbereiden op een dergelijke situatie terwijl je eigen leven ook helemaal op zijn kop staat?

    Workshop
    Marije Thepass van Coachingspraktijk Natuur(lijk) Bewegen heeft zich hierin verdiept en geeft er workshops over: ‘Rouw en verlies bij kinderen: bewust omgaan met de dood’. ‘Deze tweedelige workshop is speciaal voor ouders, maar ook voor professionals. Het is vooral bedoeld als preventieve workshop om inzicht te krijgen in hoe je jezelf en je kind kunt voorbereiden op iets onvermijdelijks als de dood. Door het aanreiken van handvatten leer je hoe je je kind kunt begeleiden in wat het betekent als iemand doodgaat’, vertelt Marije. ‘En bedenk dat, als je er ooit daadwerkelijk mee te maken krijgt, je het niet alleen hoeft te doen en dat het juist goed kan zijn om (extra) hulp in te schakelen.’

    ‘Mama, ga je dood?’

    Het verhaal van Bert (38):

    Ik zit in het onderwijs en samen met een paar collega’s heb ik de workshop van Marije gevolgd. Een heftig onderwerp en thuis heb ik er met Melissa dan ook nog vaak over nagepraat.

    Ik had nooit verwacht dat ik het geleerde zo snel in praktijk moest brengen. Toeval bestaat niet. Op een regenachtige ochtend werd Melissa, terwijl ze naar haar werk fietste, geschept door een auto. Ze was er slecht aan toe en het leek er even op dat we afscheid van haar moesten nemen. Ik zie mezelf en Tom, onze zoon van 5, nog naast haar ziekenhuisbed staan. ‘Ga je dood mama?’, klonk een trillend stemmetje naast me. Wat hield onze kanjer zich groot, maar wat moest er wel niet allemaal in hem omgaan. Ik heb toen erg veel gehad aan wat ik op de workshop had geleerd. Het lukte me om Tom over zijn verdriet en angsten te laten praten en alles een plekje te geven.

    Gelukkig werd Melissa niet van ons afgenomen. Ze gaat langzaam vooruit en inmiddels werkt ze in het revalidatiecent rum keihard aan haar terugkeer naar huis. Met Tom en mij gaat het ook goed en ik denk dat wat ik op de workshop heb geleerd daar enorm aan heeft bijgedragen.

    Bert

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply